Wtorek, 2 Grudnia
Księga Izajasza 11,1-10.
Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści odrośl z jego korzeni.
I spocznie na niej duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej.
Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej. Nie będzie sądził z pozorów ni wyrokował według pogłosek;
raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego.
Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach, a wierność przepasaniem lędźwi.
Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą pospołu i mały chłopiec będzie je poganiał.
Krowa i niedźwiedzica przestawać będą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę.
Niemowlę igrać będzie na gnieździe kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii.
Zła czynić nie będą ani działać na zgubę po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze.
Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów. Do niego ludy przyjdą z modlitwą, i sławne będzie miejsce jego spoczynku.
Księga Psalmów 72(71),1b-2.7-8.12-13.17.
Boże, przekaż Twój sąd królowi,
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
i ubogimi według prawa.
Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość
i wielki pokój, aż księżyc nie zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza,
od Rzeki aż po krańce ziemi.
Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,
i ubogiego, który nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
nędzarza ocali od śmierci.
Niech jego imię trwa na wieki,
jak długo świeci słońce, niech trwa jego imię.
Niech jego imieniem wzajemnie się błogosławią,
niech wszystkie narody życzą mu szczęścia.
Ewangelia wg św. Łukasza 10,21-24.
Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie.
Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».
List do Diogeneta
Z dobrocią i łagodnością, jak król, który posyłałby króla – swojego syna, Bóg posłał Boga, Słowo, pośród ludzi. Posłał Go, aby zbawić przez przekonywanie, a nie przemocą, bo w Bogu nie ma przemocy. Posłał Go, aby wzywał, a nie, żeby oskarżał; posłał Go, żeby kochał, a nie, żeby sądził. […]
Żaden z ludzi Go nie widział ani poznał; On sam się objawił I objawił się przez wiarę tym, którzy otrzymali łaskę ujrzenia Boga. Pan i Stworzyciel wszechświata, Bóg, który wszystko uczynił i zarządził ład, okazał się nie tylko pełen miłości do ludzi, ale też cierpliwy. On, który zawsze był, jest I będzie taki sam: pomocny, dobry, łagodny, prawdomówny. I tylko On jest dobry.
Jednakże, kiedy powziął swój wielki i niewysłowiony zamiar, podzielił się nim jedynie ze swoim jedynym Synem. Dopóki utrzymywał w tajemnicy i zastrzegał ten plan mądrości, zdawał się nas zaniedbywać i nie troszczyć o nas. Ale kiedy umiłowany Syn Go objawił, ujawnił to, co przygotował dla nas od początku – ofiarował nam wszystko na raz: udział w swoich dobrodziejstwach, wizję i zrozumienie. Któż z nas mógł się tego spodziewać?
Źródło: http://ewangelia.org/rss/v2/evangelizo_rss-pl.xml
Rok liturgiczny: A/II
