Sobota, 8 Listopada

List do Rzymian 16,3-9.16.22-27.

Bracia: Pozdrówcie współpracowników moich w Chrystusie Jezusie, Pryskę i Akwilę,
którzy za moje życie nadstawili karku i którym winienem wdzięczność nie tylko ja sam, ale i wszystkie Kościoły nawróconych pogan.
Pozdrówcie także Kościół, który się zbiera w ich domu. Pozdrówcie mojego umiłowanego Epeneta, który należy do pierwocin złożonych Chrystusowi przez Azję.
Pozdrówcie Marię, która poniosła wiele trudów dla waszego dobra.
Pozdrówcie Andronika i Juniasa, moich rodaków i współtowarzyszy więzienia, którzy się wyróżniają między apostołami, a którzy przede mną przystali do Chrystusa.
Pozdrówcie umiłowanego mego w Panu Ampliata.
Pozdrówcie współpracownika naszego w Chrystusie, Urbana, i umiłowanego mego Stachysa.
Pozdrówcie wzajemnie jedni drugich pocałunkiem świętym! Pozdrawiają was wszystkie Kościoły Chrystusa.
Pozdrawiam was w Panu i ja, Tercjusz, który pisałem ten list.
Pozdrawia was Gajus, który jest gospodarzem moim i całego Kościoła.
Pozdrawia was Erast, skarbnik miasta, i Kwartus, brat.
Temu, który ma moc utwierdzić was zgodnie z Ewangelią i moim głoszeniem Jezusa Chrystusa, zgodnie z objawioną tajemnicą, dla dawnych wieków ukrytą,
teraz jednak ujawnioną, a przez pisma prorockie na rozkaz odwiecznego Boga wszystkim narodom obwieszczoną, dla skłonienia ich do posłuszeństwa wierze,
Bogu, który jedynie jest mądry, przez Jezusa Chrystusa, niech będzie chwała na wieki wieków! Amen.

Księga Psalmów 145(144),2-3.4-5.10-11.

Każdego dnia będę błogosławił Ciebie
i na wieki wysławiał Twoje imię.
Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,
a wielkość Jego niezgłębiona.

Pokolenie pokoleniu głosi Twoje dzieła
i zwiastuje Twe potężne czyny.
Głoszą wspaniałą chwałę Twego majestatu
i rozpowiadają Twoje cuda.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Ewangelia wg św. Łukasza 16,9-15.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków.
Kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w bardzo małej sprawie jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie.
Jeśli więc w zarządzaniu niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, to kto wam prawdziwe dobro powierzy?
Jeśli w zarządzaniu cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, to któż wam da wasze?
Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie!»
Słuchali tego wszystkiego chciwi na grosz faryzeusze i podrwiwali sobie z Niego.
Powiedział więc do nich: «To wy właśnie wobec ludzi udajecie sprawiedliwych, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych».

Św. Gaudencjusz z Bresci

Ci przyjaciele, którzy osiągną zbawienie dla nas, są oczywiście ubodzy, bo według słowa Chrystusa to On sam, twórca nagrody wiecznej, przyjmie w nich przysługi, które nasze miłosierdzie im odda. Od tej chwili ubodzy nas przyjmą życzliwie, nie w ich imieniu, ale w imieniu Tego, który w nich kosztuje ożywczy owoc naszego posłuszeństwa i naszej wiary. Ci, którzy wykonają tę posługę miłości, zostaną przyjęci w wiecznych przybytkach, przygotowanych od zarania świata w Królestwie niebieskim, ponieważ Chrystus powie: „Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: «Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić»” (Mt 25,34-35). […]

Pan wreszcie dodaje: „Jeśli w zarządzie cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, kto wam da wasze?” Faktycznie, nic z tego świata tak naprawdę do nas nie należy. Bo, oczekując przyszłej nagrody, jesteśmy proszeni, by zachowywać się jak goście i pielgrzymi, abyśmy mogli stanowczo powiedzieć Panu: „Bo gościem jestem u Ciebie, przechodniem – jak wszyscy moi przodkowie” (Ps 39,13).

Ale dobra duchowe należą do wierzących. Znajdują się w niebie, tam, gdzie wiemy, że „jest nasze serce i nasz skarb” (Mt 6,21), i gdzie – takie jest nasze wewnętrzne przekonanie – mieszkamy wszyscy od teraz przez wiarę. Ponieważ, wedle nauczania św. Pawła: „Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie” (Flp 3,20).