wtorek 26 października 2021
List do Rzymian 8,18-25.
Bracia: Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, który ma się w nas objawić.
Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych.
Stworzenie bowiem zostało poddane marności - nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał - w nadziei,
że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych.
Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia.
Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując przybrania za synów - odkupienia naszego ciała.
W nadziei bowiem już jesteśmy zbawieni. Nadzieja zaś, której spełnienie już się ogląda, nie jest nadzieją, bo jak można się jeszcze spodziewać tego, co się już ogląda?
Jeżeli jednak nie oglądając, spodziewamy się czegoś, to z wytrwałością tego oczekujemy.
Księga Psalmów 126(125),1-2ab.2cd-3.4-5.6.
Gdy Pan odmienił los Syjonu,
wydawało nam się, że śnimy.
a język śpiewał z radości.
a język śpiewał z radości.
Usta nasze były pełne śmiechu,
a język śpiewał z radości.
Mówiono wtedy między narodami:
"Wielkie rzeczy im Pan uczynił".
Pan uczynił nam wielkie rzeczy
i ogarnęła nas radość.
Odmień znowu nasz los, Panie,
jak odmieniasz strumienie na Południu.
Ci, którzy we łzach sieją,
żąć będą w radości.
Idą i płaczą
niosąc ziarno na zasiew,
lecz powrócą z radością
niosąc swoje snopy.
Ewangelia wg św. Łukasza 13,18-21.
Jezus mówił: «Do czego podobne jest królestwo Boże i z czym mam je porównać?
Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posadził w swoim ogrodzie. Wyrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki powietrzne gnieździły się na jego gałęziach».
I mówił dalej: «Z czym mam porównać królestwo Boże?
Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło».
Komentarz Bł. Maria Eugeniusz od Dzieciątka Jezus
Termin „zjednoczenie przemieniające” przywołuje na myśl przede wszystkim owo duchowe odrodzenie i całkowitą przemianę duszy przez miłość. Dusza „stała się boska i Bogiem przez uczestnictwo” (św. Jan od Krzyża, „Pieśń duchowa”). Jej zjednoczenie z Bogiem jest takie, że stały się one „jak dwie natury w jednym duchu i miłości Bożej”. Pełnia tych słów ujawnia swoje tajemnice dopiero w świetle definicji łaski uświęcającej i jej właściwości.
Łaska uświęcająca dana w chrzcie świętym jest rzeczywistym uczestnictwem w życiu Bożym. Wchodzi w naszą duszę, ustanawia swoją siedzibę w naturze jako cecha jednostkowa i bierze w posiadanie zdolności poprzez cnoty wrodzone. Nie pozostaje na powierzchni jak lakier ani na zewnątrz jak szczep, który przedłuża łodygę. Jest ona naprawdę wrodzona i przenika do głębi jak ciało proste, jak rozlany olej i zaczyn, którego wszechobecnego działania i przenikania nie można powstrzymać. W ten sposób dusza i władze są zarówno ogarnięte, jak i przeniknięte tym boskim życiem. W rzeczywistości życie duchowe nie jest niczym innym jak tym podbijającym postępem boskiego życia poprzez stopniową inwazję. Łaska jest naprawdę tym zaczynem, który kobieta wkłada w trzy miary mąki [...]
Łaska przemienia tylko po to, by bardziej zjednoczyć nas z Bogiem. Unia i transformacja idą w parze. Jest to istotnie zasadnicza właściwość miłości, a łaska ta jest miłosierdziem, tak jak Bóg jest miłością. [...] Łaska lub miłość, która wdziera się do duszy i ją przemienia, jest tylko stworzonym uczestnictwem w naturze Bożej. Należy ona do duszy i pozostaje odrębna od Boga. Jest ona jednak dana tylko po to, by zjednoczyć się z zasadą, z której wypływa. Wrzuca duszę w nieskończony pożar, którym jest sam Bóg i utrzymuje ją tam przez stałe zjednoczenie, jak w jej żywotnym elemencie.
Źródło: http://ewangelia.org/rss/v2/evangelizo_rss-pl.xml
