Błogosławieni cisi

Spotykamy się tego styczniowego wieczoru przed Jezusem ukrytym w Najświętszym Sakramencie, mając w pamięci niedawno przeżywane Święta Bożego Narodzenia. Pragniemy trwać w obecności dobrego Boga, który po raz kolejny przyszedł do nas w pokorze i cichości, aby ukazać nam wartość człowieczeństwa, aby dać nam swój pokój.

Spotykamy się na początku nowego roku, a w naszych sercach z pewnością jest nadzieja na to, że przyniesie on wiele dobrego, może liczymy, że będzie lepszy od poprzedniego, czekamy z utęsknieniem na jakieś wydarzenia lub przeciwnie, obawiamy się czegoś, co ma nadejść. Wielu z nas uczyniło noworoczne postanowienia, licząc na to, że tym razem uda się je zrealizować.

Powierz wszystkie swoje nadzieje, plany i troski Jezusowi. Pozwól sobie przez tych kilkadziesiąt minut po prostu przy Nim być, a On będzie działał. Poproś Ducha Świętego, by wyciszył gonitwę twoich myśli, by zabrał wszelkie niepokoje, pomógł być tu i teraz, wpatrywać się i wsłuchiwać w Jezusa.

Greckie praus w Biblii Tysiąclecia zostało przetłumaczone jako 'cisi', w innych tłumaczeniach występuje w tym miejscu słowo 'łagodni', a nawet 'potulni'. Łagodność nie jest czymś, co mamy sami z siebie, jest jednym z owoców Ducha Świętego. Św. Maksymilian Kolbe powiedział, że łagodność jest Boskim działaniem. Przemoc wypływa z władzy, która czuje się zbyt słaba. Bóg nie ma potrzeby łamania ludzi, aby dominować. Łagodność Boga nie jest niczym innym jak Jego wszechmocą. Taki jest nasz Bóg. Taki jest Jezus – delikatny, łagodny, pokorny. On nie musi nikomu udowadniać swojej potęgi i władzy. Nie chce nikogo zmuszać do wiary i nawrócenia, szanuje ludzką wolność. On zawsze proponuje, mówi: jeśli chcesz. Jezus mówi o sobie: uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych (Mt 11,29).

W Księdze Izajasza znajduje się bardzo wymowny obraz Mesjasza – Sługi Pańskiego: Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku (Iz 42,3). Krzyk jest wyrazem przemocy, próby dominacji, narzucania swojego zdania, przekonań. Jezus nie jest taki. On nie podnosi głosu, nie przemawia w gromach i błyskawicach.

Dzisiaj cichość raczej niezbyt dobrze się kojarzy. Trzeba przecież być przebojowym, umieć się zareklamować, sprzedać swoje umiejętności, by nas zauważył nauczyciel, profesor, pracodawca czy jakaś inna ważna osobistość. Nie da się inaczej zrobić kariery. Dzisiaj liczy się to, na ile ktoś ma silne łokcie, by się przepchnąć na początek, zajść jak najwyżej. Cisi nie są w modzie, to przecież takie „sieroty życiowe”, nieudacznicy, którzy nie umieją zawalczyć o swoje ani nie mają siły przebicia. A Jezus właśnie cichym błogosławi i obiecuje ziemię.

Czy dostrzegasz w sobie pragnienie dominacji, bycia zawsze górą, mówienia ostatniego zdania w każdej dyskusji? Jak reagujesz na krzywdę, której doświadczasz? Czy umiesz przebaczyć? Czy potrafisz odpowiedzieć dobrem na zło i błogosławić tych, którzy tobie źle życzą? A może jest w tobie przekonanie, że zło tego świata można i nawet trzeba zwalczać przy pomocy siły?

Najpełniej cichość Jezusa widzimy w godzinie Jego Męki. Znów czytamy u Izajasza: Dręczono Go, lecz sam dał się gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich (Iz 53,7). Jezus, Baranek, który gładzi grzechy świata, pozwolił, by Go związano, opluwano, by z Niego szydzono, by Go ubiczowano, ukoronowano cierniem, pozwolił, by zerwano z Niego szaty, by przybito Mu ręce i nogi do krzyża, by Go zabito. Jezus na to pozwolił, choć nie musiał, jest przecież Bogiem. I mimo całej doznanej krzywdy, ogromnego bólu, którego doświadczył, nie było w Nim urazy, wrogości, pragnienia zemsty, a nawet żalu, pretensji czy rozgoryczenia. Na nienawiść odpowiedział miłością, na krzywdę – przebaczeniem, na zadany ból – cierpliwością, na znieważanie – milczeniem. Nie tak łatwo naśladować Jezusa… Dlatego św. Paweł wymienia łagodność wśród owoców Ducha Świętego. Gdy Duch Święty głęboko wpisze w twoje serce tożsamość umiłowanego syna, umiłowanej córki Boga Ojca, przestanie być dla ciebie większym problemem to, gdy ktoś cię skrzywdzi, zrani, oczerni czy obrazi. Nikt i nic nie może cię pozbawić tej godności, którą masz, bycia dzieckiem Boga i dziedzicem Królestwa. Nikt i nic nie może cię odłączyć od Jego miłości. Gdy ta prawda będzie wpisana głęboko w twoje serce, nie będziesz odczuwać potrzeby dominacji, górowania nad innymi, potrzeby bycia lepszym od innych. Nie będzie w tobie pragnienia rywalizacji, stawiania ciągle na swoim, nie będziesz musiał walczyć z innymi ani rozpaczliwie się bronić, gdy głęboko doświadczysz, że dla Boga jesteś najważniejszy i przez Niego ukochany.

Wyrażenie posiądą ziemię oznacza dziedzictwo, coś, co daje dziecku ojciec, nad czym dziecko samo się nie trudzi, o co nie musi się starać, bo trudzi się nad tym ojciec. Dziedzictwo jest darem. Bóg w osobie Jezusa natrudził się, nacierpiał, napracował. Łagodni, pokorni, ci, którzy ufają Panu, czyli podobni do Jezusa, umiłowanego Syna, są dziedzicami ziemi, dziedzicami Królestwa, dziedzicami dlatego, że są dziećmi Boga, a nie dlatego, że na to zasłużyli. Ci, którzy w swoim życiu zrobią miejsce na działanie Bożej mocy w taki sposób, w jaki Bóg ją stosuje, skutecznie mogą budować królestwo Boże już tu, na ziemi, i doświadczyć niezwykłej efektywności działań, które według optyki tego świata zdają się naiwne i nieżyciowe.

CNK Marek Chrzanowski