W dzień po zmartwychwstaniu Chrystusa świętujemy Jego zwycięstwo nad śmiercią, „gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim” (Dz 2, 24). W Wigilię Paschalną radośnie śpiewaliśmy: „Weselcie się, zastępy Aniołów w niebie! Weselcie się, słudzy Boga! Niechaj zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdyż Król tak wielki odnosi zwycięstwo”. Dlatego gromadzimy się przy ołtarzu, aby uczestniczyć w tym wydarzeniu, napełniającym nas mocą i radością.

Zmartwychwstanie Jezusa jest istotą naszej wiary, fundamentem, który nadaje jej sens. W Pierwszym Liście do Koryntian czytamy: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara. (…) Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli” (1 Kor 15, 14. 20). Przekonanie o tym, że Boża miłość jest silniejsza niż zło, cierpienie i śmierć, daje nam siłę do radzenia sobie z codziennymi problemami, ale także pewność naszego zmartwychwstania i życia wiecznego. Mocni nadzieją pokładaną w Bogu, dawcy życia, powtarzamy słowa Pisma Świętego: „także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani” (Dz 2, 26–27). Dla kogoś, kto nie widział momentu zmartwychwstania, nawet pusty grób nie jest przekonującym dowodem największego cudu w historii zbawienia. Jakże potrzebna jest wiara, aby zrozumieć tę tajemnicę. Tylko serce człowieka otwartego na łaskę wiary może przyjąć tę radosną, ale zarazem trudną prawdę o powstaniu Chrystusa z martwych. Dowodem wskrzeszenia Chrystusa jest przede wszystkim to, że Jego uczniowie zgromadzili się ponownie, gdy spotkali Zmartwychwstałego i stworzyli wspólnotę, którą zjednoczyła i umocniła wiara w zmartwychwstanie.

Nie wszyscy jednak potrafią uwierzyć w fakt pokonania śmierci przez naszego Pana. Wysłuchany przed chwilą fragment Ewangelii przekazuje, że arcykapłani nie tylko nie chcą uwierzyć, ale wręcz zaprzeczają prawdziwości zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, rozpuszczając pogłoskę, że Jego ciało wykradli z grobu uczniowie. Prawda była dla nich bardzo niewygodna, dlatego wybrali drogę kłamstwa, przez które chcieli niejako jeszcze raz uśmiercić i wyeliminować Jezusa z życia ludzi. Ich słowa przypominają nam tezy głoszone również we współczesnych czasach. Dzisiaj próbuje się zakwestionować nie tylko zmartwychwstanie, ale nawet istnienie Boga. Świat bez wiary w zmartwychwstanie jest światem bez nadziei, gdyż poza Bogiem nikt i nic nie jest w stanie zadośćuczynić minionemu cierpieniu, przywrócić sprawiedliwości, wyrównać rachunków krzywd. Niesprawiedliwość zaznaczająca się w historii nie może być ostatnim słowem w dziejach świata. Dlatego wiara w zmartwychwstanie jest przede wszystkim nadzieją, której w tych burzliwych czasach tak bardzo potrzebujemy. Mamy prawo wierzyć, że człowiek został stworzony dla wiecznej pełni życia ze względu na mocniejszą niż grzech i śmierć wszechmocną miłość, jaką obdarza nas Bóg. Przez zmartwychwstanie Chrystusa zostaliśmy obdarzeni niezawodną nadzieją i mocą, dzięki której możemy stawić czoła także współczesnym wyzwaniom.

Nadzieja wynikająca z pokonania śmierci przez Chrystusa stanowi serce naszej wiary. Bywa, że chce się nas jej pozbawić, głosząc ateistyczne hasła, które prowadzą ludzkość w aksjologiczną pustkę. W przezwyciężaniu tego niebezpieczeństwa stara się pomóc Benedykt XVI, ogłaszając Rok Wiary – czas pogłębionej refleksji nad wiarą i ponownego odkrywania tego daru. W liście apostolskim Porta Fidei pisze on: „Rok Wiary (…) jest zaproszeniem do autentycznego i nowego nawrócenia do Pana, jedynego Zbawiciela świata. (…) Dzięki wierze to nowe życie kształtuje całą ludzką egzystencję na radykalnej nowości zmartwychwstania. Na miarę jego wolnej dyspozycyjności, myśli, uczucia, mentalność i zachowania człowieka powoli są oczyszczane i przekształcane, na drodze, która nigdy tu na ziemi w pełni się nie realizuje”. Wszyscy, którzy uwierzyli w zmartwychwstanie Chrystusa, są tak jak Apostołowie posłani, by świadczyć, mówić światu o tym wydarzeniu „doniosłym głosem” (Dz 2, 14). Warto, aby nadchodzący Rok Wiary rozbudził we wszystkich wierzących chęć do wypowiadania wyznania wiary z odnowionym przekonaniem, ufnością i nadzieją. Wiara oznacza zaangażowanie i publiczne świadectwo, wymaga odpowiedzialności, także w wymiarze społecznym, za to, w co się wierzy. Jest to konieczne, gdyż „wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie” (Jk 2, 17). Dzięki wierze możemy rozpoznać tych, którzy proszą zmartwychwstałego Pana o naszą pomoc i mamy wystarczająco dużo sił, by dzielić się z nimi miłością. Nasze świadectwo i zaangażowanie w świecie, nasza miłość jest odpowiedzią na kłamstwa arcykapłanów głoszących, że Jezus nie zmartwychwstał – On żyje i działa, także przez nas.

W dzieło świadczenia o miłości silniejszej niż śmierć włącza się także Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie. Poprzez licznie podejmowane inicjatywy przygotowujemy wstępujących w nasze progi studentów do składania w codziennym życiu świadectwa miłości. W tym celu m.in. uruchomiliśmy nowe studia podyplomowe: Asystent Rodziny oraz Superwizja w Zawodach Wsparcia Społecznego – oba kierunki przeznaczone dla osób chcących pracować lub już pracujących w różnego rodzaju instytucjach pomocowych.

Równocześnie nasza uczelnia stara się sprostać wymaganiom, które stawiane są środowisku naukowemu. Ojciec Święty Benedykt XVI pisze, że dziś wiara „poddana jest bardziej niż w przeszłości szeregowi pytań, które wypływają ze zmiany mentalności (…). Jednakże Kościół nigdy nie bał się ukazywać, że między wiarą a prawdziwą nauką nie może być konfliktu, ponieważ obie, choć różnymi drogami, zmierzają do prawdy”. Dlatego Uniwersytet Papieski dba o wysoką jakość kształcenia, prowadzi badania naukowe oraz zgłębia i upowszechnia myśl swojego patrona błogosławionego Jana Pawła II. Zabiega także o żywą, potrzebną społeczeństwu chrześcijańską obecność w życiu akademickim oraz kontynuuje współpracę z innymi uczelniami. Szczególną rolę w tym procesie odgrywa Wydział Teologiczny – najstarszy wydział naszej uczelni, powołany dzięki staraniom św. Królowej Jadwigi w 1397 roku podczas reformy Akademii Krakowskiej. Wydział ten wciąż się rozwija, współpracuje z wieloma ośrodkami naukowymi, także zagranicznymi, i otwiera studia podyplomowe oraz nowe specjalności, jak np. turystykę religijną dla tych, którzy są lub chcą być zatrudnieni w branży turystycznej. W tym miejscu należy wspomnieć naszą zamiejscową jednostkę – Wydział Teologiczny Sekcja w Tarnowie, który poprzez działalność naukowo-dydaktyczną znacznie przyczynia się do rozwoju badań teologicznych w Polsce. Warto podkreślić też naszą bliską współpracę z Instytutem Teologicznym im. Świętego Jana Kantego w Bielsku-Białej. Uniwersytet Papieski jest doceniany w środowisku naukowym także dzięki działalności Wydziału Filozoficznego oraz Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych – jednostki prowadzonej wspólnie z Uniwersytetem Jagiellońskim. Centrum prowadzi badania na pograniczu filozofii oraz innych dziedzin naukowych, takich jak fizyka, biologia i nauki kognitywne, przez co przyczynia się do łączenia nauk przyrodniczych z wiarą. Natomiast dla naszej tradycji i tożsamości ważne są badania naukowe z zakresu historii sztuki, ochrony dóbr kultury czy muzyki kościelnej, jakie prowadzi Wydział Historii i Dziedzictwa Kulturowego.

Drogie Siostry i Bracia, dzięki Waszej pamięci i szczodrej pomocy wszystkie jednostki naszej uczelni mogą się dalej rozwijać i podejmować wyzwania naszych czasów. Dlatego dziękujemy wszystkim Dobroczyńcom i zapewniamy o naszej modlitwie. Dokładamy wszelkich starań, aby nasz uniwersytet z niesłabnącym zaangażowaniem kształcił i wychowywał młodych ludzi oraz prowadził swoich studentów drogą intelektualnego i duchowego rozwoju.

W imieniu całej wspólnoty akademickiej składam najserdeczniejsze życzenia, aby radość i nadzieja, które napełniły nasze serca w ostatnich dniach, zostały w nich na zawsze. Chrystus, pokonując zło i śmierć, dał nam świadectwo, że zawsze jest nadzieja, że niezachwiana wiara może dokonywać cudów. Niech pamięć o tym dodaje nam sił przy przezwyciężaniu codziennych problemów. Oby nadchodzący Rok Wiary umacniał naszą więź ze Zmartwychwstałym Panem i okazał się dla nas wszystkich czasem łaski i pokoju.

ks. prof. UPJPII dr hab. Władysław Zuziak
rektor

Kraków, 9 kwietnia 2012

SŁOWO METROPOLITY KRAKOWSKIEGO
DO LISTU REKTORA UNIWERSYTETU PAPIESKIEGO
JANA PAWŁA II W KRAKOWIE
NA DRUGI DZIEŃ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO 2012 ROKU

Wyrażam radość, że Uniwersytet Papieski − dzieło zapoczątkowane i otaczane troską przez błogosławionego Jana Pawła II – dalej się rozwija i podejmuje wyzwania, jakie jego patron stawiał środowisku akademickiemu. Drodzy Bracia i Siostry, dzięki Waszej życzliwości, modlitwie oraz wsparciu uczelnia ta może nadal wnosić swój wkład w rozwój kultury i nauki polskiej.
Wszystkim życzę radosnych Świąt Wielkanocnych i z serca błogosławię.

Stanisław kardynał Dziwisz
arcybiskup metropolita krakowski

Kraków, 9 kwietnia 2012