Dzieło Duchowej Adopcji Kapłanów (DDAK) to inicjatywa, która ma na celu zrzeszanie osób pragnących wspierać kapłanów w ich posłudze, przede wszystkim poprzez modlitwę, ofiarowanie cierpień duchowych lub fizycznych czy udział we Mszy św. Celem jest modlitwa za wszystkich kapłanów: tych, którym coś zawdzięczamy, tych, którzy po ludzku bywają dla nas trudni i tych, którzy kapłaństwo porzucili.

Co roku w okresie Wielkiego Postu DDAK zaprasza do podjęcia wielkopostnego wyzwania, czyli 40-dniowej modlitwy w intencji duszpasterzy. Szczególnie polecani w Wielkim Poście 2023 będą księża suspendowani, którzy z różnych powodów odstąpili od pełnienia czynności kapłańskich, choć kapłanami nadal pozostają. Pragniemy wymadlać im drogę powrotu do powołania i drogi chrześcijańskiej zgodnej z Bożą wolą – piszą organizatorzy akcji.

Zachęcamy Was także, byście w swoich modlitwach i przygotowaniach do Zmartwychwstania Pańskiego pamiętali o wszystkich pasterzach Kościoła, którym przychodzi posługiwać w coraz trudniejszych dla Kościoła katolickiego czasach. Pozostawajmy zjednoczeni w modlitwie! – dodają.

Czas modlitwy to cały okres Wielkiego Postu: od 22 lutego (środa) do 8 kwietnia (sobota). Pamiętajcie! Nawet akt strzelisty to modlitwa. Podarujcie kapłanowi choćby „okruszek” modlitwy – zachęcają organizatorzy.

Ogólne zasady modlitewnej akcji wielkopostnej oraz DDAK można znaleźć na stronie internetowej: http://ddak.wordpress.com

Dzieło Duchowej Adopcji Kapłanów to akcja zainicjowana w lipcu 2010 r. przez Sandrę Kwiecień, wówczas studentkę teologii, a prowadzona przez osoby świeckie.

Terenem naszej działalności jest przede wszystkim Internet, który umożliwia nam, mimo bardzo skromnych środków finansowych, dotarcie do jak największej liczby osób, parafii i wspólnot. (…) Strona ma formę bloga, gdyż pragnęłam uniknąć wrażenia bezosobowej organizacji, w której wypełnia się tylko jakiś formularz – w DDAK stawia się na bezpośredni kontakt ze mną jako założycielem – podkreśla Sandra.

Kilka prostych zasad reguluje udział w akcji, a osobie adoptującej pozostawiona zostaje bardzo duża swoboda co do szczegółów samej adopcji – zainteresowany sam bowiem wybiera kapłana, za którego pragnie się modlić, sam decyduje o tym, od kiedy, na jak długo oraz jakie modlitwy chce odmawiać. Wymóg ogranicza się tylko do tego, by czynić to codziennie. Nie ma więc potrzeby poszukiwania innych osób do objęcia kapłana duchową opieką, obowiązku odmawiania takich lub innych modlitw, nie trzeba podejmować się tego do końca życia. Można zadeklarować się na tydzień, miesiąc, rok, kilka lat – wszystko zależy od adoptującego.

Po owocach ich poznacie...

Sam fakt, że w świecie, gdzie o Bogu przestaje się mówić, codziennie znajdują się osoby, które pragną modlić się za księży, jest już cudem, bo to wyraz poświęcenia, ofiary i pragnienia dobra dla drugiej osoby, a to przecież coraz rzadsze w naszych czasach. Dostaję także różnorodne świadectwa dotyczące nawróceń czy wzrostu wiary i pobożności u adoptowanych kapłanów, jak i ich duchowych opiekunów – nie zapominajmy przecież, że modlitwa działa w obie strony; zarówno jednym, jak i drugim jest potrzebna. (…) Największy owoc tego Dzieła to trwanie na modlitwie, dążenie do nieba, bez oglądania się tylko na siebie i swoje własne zbawienie, lecz obejmowanie modlitwą także innych członków Kościoła, w tym – duszpasterzy.

Modlitwa jest najsilniejszą możliwością naszego działania – Karol de Foucauld.

oprac. I.K.