Nasze domy otwarte są dla każdego, kto znalazł się w trudnej sytuacji. Centrum naszego życia stanowi Eucharystia. 

Niesiemy konkretną pomoc – dach nad głową, pomoc socjalną, medyczną, pomagamy w uzupełnieniu wykształcenia, zdobyciu zawodu. Dzielimy ubóstwo i niepewność jutra z najsłabszymi. 
Coraz więcej jest osób starszych, chorych i niepełnosprawnych. Dla wielu jesteśmy domem, niestety często ostatnim. 

Pragniemy, poprzez życie razem z ludźmi słabymi i odrzuconymi wskazywać na Tego, który daje nadzieję. A tą nadzieją jest bezpieczny dach nad głową, szansa na edukację, praca, odzyskanie poczucia własnej wartości, mimo zawirowań życiowych i niepowodzeń, możliwość leczenia. Wreszcie zwykłe ludzkie kontakty i więzi to lek na samotność- największy ból w odrzuceniu. 
W każdym domu jest kaplica, nasza kaplica, do której można wejść o każdej porze bez lęku o strój niezbyt wyszukany i fryzurę nie zawsze zgodną z kanonem przyjętym w parafii. Bez wstydu przed dobrymi, bo tutaj wszyscyśmy tacy sami. 

Dlatego nasze domy są otwarte dla wszystkich, nie wymagamy skierowań ani dokumentów, nie patrzymy, czy ktoś ma pieniądze. Nie pytamy o przeszłość. Dopiero kiedy człowiek odetchnie, razem myślimy, jak wyjść na prostą, a przynajmniej półprostą, jeśli się nie da inaczej. Korzystamy oczywiście z pomocy specjalistów- lekarzy, pielęgniarek, pracowników socjalnych, prawników…Doradzają nam fachowcy, dzieląc się bezinteresownie wiedzą. Wspierają wolontariusze.
Tworzymy przedszkola, szkoły, domy dla bezdomnych, organizujemy transporty z pomocą humanitarną, szukamy możliwości zarabiania na życie przez ubogich.

O naszych mieszkańcach żargon urzędniczy mówi „wypadł z systemu”. System jest coraz bardziej szczelny, wymagający coraz większych zdolności i umiejętności. Dokąd zatem wypadają tysiące słabszych? System przelicza pieniądze i nie ma sentymentów.

W Polsce mamy domy na terenie diecezji: Warszawskiej, Krakowskiej, Rzeszowskiej, Sandomierskiej, Włocławskiej. 

s.Małgorzata Chmielewska
za: chlebzycia.org