Dziś chciałam przedstawić tych mniej znanych, przynajmniej tak mi się wydaje. Przygotowując się do napisania tego artykułu sama odkrywałam ich obecność w historii krakowskiego biskupstwa. No cóż, nie byli to, szczerze mówiąc, ani szczególnie zasłużeni, ani długo zasiadający na stolicy biskupstwa rządcy Kościoła, ale kilka słów warto o nich napisać. Nawet dla samego wspomnienia o nich naszym czytelnikom.

Po śmierci Piotra Tomickiego decyzją kapituły wawelskiej 3 lutego 1536 r. na biskupa krakowskiego wybrany został Jan Latalski. Niestety, rządy biskupa były bardzo krótkie, gdyż trwały tylko rok. Sędziwy biskup, który już w dniu wyboru miał 73 lata, nie zdążył wprowadzić żadnych ważnych decyzji ani reform w organizacji biskupstwa, gdyż w 1537 r. został wyniesiony na tron arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, na którym zasiadał do swojej śmierci 29 sierpnia 1540 r. Jak pisał o nim ks. Ludwik Łętowski w Katalogu biskupów, prałatów i kanoników krakowskich wydanym w 1852 r., Jan Latalski był to człowiek poważny, szczery i hojny, na ludzi dobry, rzeczypospolitej i kraju swego miłośnik niezmyślony, po biskupstwach budownik niemały: gdyby mu stało było czasu do tego siedząc na krakowskim. I jak twierdzili mu współcześni, bardzo żałował porzucenia Krakowa dla arcybiskupstwa gnieźnieńskiego.

Kolejnym biskupem, niestety o krótkim stażu rządzenia krakowskim Kościołem, był Jan Chojeński. Urodził się 17 marca 1486 r., studiował w Akademii Krakowskiej na wydziale sztuk wyzwolonych, a także na uniwersytecie w Sienie, uzyskując tytuł doktora prawa. Po powrocie do Polski objął funkcję sekretarza na dworze biskupa Jana Konarskiego, a następnie na dworze królewskim. Służba dla władcy, Zygmunta Starego, w głównej mierze polegała na odbywaniu misji dyplomatycznych i prawdopodobnie Jan Chojeński wywiązywał się z nich na tyle dobrze, że w 1531 r. został wyniesiony na biskupstwo przemyskie, a w 1535 r. przeniesiony na biskupstwo płockie. Nie pozostał na nim zbyt długo, gdyż już 16 lutego 1537 r. został przez króla awansowany na kanclerza wielkiego koronnego, a w lipcu tegoż roku wyniesiony na biskupa krakowskiego. Odtąd piastował te dwa stanowiska jednocześnie, co niestety miało nie najlepszy wpływ na stopień aktywności w rządzeniu powierzonym biskupstwem. Jan Chojeński był bowiem bardziej zaangażowany w sprawy Korony, ale roztaczając swoją opiekę i mecenat nad Stanisławem Hozjuszem czy Marcinem Kromerem, przyczynił się do wychowania dwóch znamienitych postaci: wybitnego „ojca” Soboru Trydenckiego oraz historyka, pisarza i biskupa warmińskiego. Zresztą sam Marcin Kromer tak opisywał Jana Chojeńskiego: Mąż to był znamienity, wysokiego umysłu i wielkiej rady. W prawa nauce biegłości niepospolitej a w rzeczach czynieniu dzielności rzadkiej. W całym pożyciu skromny i wyborny, czasu znawca wielki, stateczności i wolności przy obstawianiu w obronie prawdy nadzwyczajnej. Biskup Jan Chojeński zmarł podczas sejmu w Piotrkowie 11 marca 1538 r. Pochowany został w katedrze wawelskiej.

D.K.
Na podstawie:
Krzysztof Rafał Prokop, Poczet biskupów krakowskich
ks. Ludwik Łętowski,
Katalog biskupów, prałatów i kanoników krakowskich