Gratulacje! Otrzymała Pani wraz z nieżyjącym już mężem Stanisławem medal „za udział w tworzeniu naszej wspólnoty, projektu kościoła, za mobilizację grup włoskich do budowy kościoła oraz za godne reprezentowanie nas i naszej Patronki w Watykanie”. Z jakimi uczuciami przyjęła Pani to wyróżnienie?

Wyróżnienie przyjęłam z uczuciem podwójnej (w imieniu śp. Męża i własnym) wdzięczności. Stanowi ono potwierdzenie przynależności do wspólnoty parafialnej, która stanowi nasze duchowe domostwo. Mieszkaliście Państwo na Azorach, gdzie początkowo nie było kościoła. Kiedy i w jaki sposób włączyliście się w działalność naszej powstającej parafii? Wiem, że bywaliście na spotkaniach kręgu rodzin, założonego przez ks. Jana Zająca. Uczestnicy tych spotkań wspominają, że z udziałem p. Stanisława były to uczty duchowe.

Do parafii królowej Jadwigi należeliśmy jeszcze wówczas, gdy mieszkaliśmy na Azorach. Po prostu zaczęliśmy uczęszczać na nabożeństwa odprawiane na placyku Pod Fortem i zachwyciła nas atmosfera niezwykle silnej więzi między księżmi a parafianami, niezmordowanie domagającymi się od władz pozwolenia na budowę kościoła. Zostaliśmy bardzo ciepło przyjęci przez księdza proboszcza Jana Dziaska, otwartego na nowe propozycje. On też przyjmował chętnie odwiedzających nas Włochów, zarówno świeckich, jak i duchownych, z ruchu Comunione e Liberazione. Po przeprowadzce na Krowodrzę włączyliśmy się w działalność jednej z grup rodzin. Naszym kapelanem był ks. Jan Zając, który zostawiał nam wolną rękę w wyborze tematów spotkań. Mąż dzielił się swoimi przemyśleniami filozoficznymi, a ja – wiedzą historyczną. Wśród członków grupy panowała atmosfera niezwykłej życzliwości i gotowości do pomocy w niełatwym życiu codziennym. Nawiązały się wówczas przyjaźnie trwające do dziś.

Jaki był Państwa udział w tworzeniu projektu kościoła?

Gdy pojawiła się możliwość uzyskania pozwolenia na budowę kościoła, zaczęły się dyskusje nad proponowanymi projektami. W naszej grupie mogliśmy służyć jedynie uwagami natury estetycznej. Natomiast Marian Szczepanowicz, z zawodu inżynier budowlany udzielał cennych, fachowych rad. W tym czasie napisałam kilka artykułów o królowej Jadwidze, opublikowanych w Znaku i W Drodze, a po kilku latach – krótką historię parafii.

Młodzi Włosi przyjeżdżali pomagać w budowie naszego kościoła. Było to z Państwa inicjatywy. Jak do tego doszło?

Gdy zaczęły się prace budowlane, w których brali udział wszyscy parafianie, zaproponowaliśmy młodym Włochom, aby w czasie swoich pobytów w Krakowie nie ograniczali się do zwiedzania miasta i towarzyskich spotkań, lecz włączyli się w prace budowlane. Wówczas zaczęli przyjeżdżać studenci, którzy byli goszczeni przez parafian, dzieląc z nimi wszystkie sprawy codziennego życia. Owocem tych wizyt i pracy były trwające do dziś przyjaźnie i trzy szczęśliwe małżeństwa polsko-włoskie.

W 1980 r. na zaproszenie pp. Jana Pawła II wyjechaliście Państwo do Rzymu. Miało to być na 2 lata?

W 1980 roku Ojciec Święty Jan Paweł II, którego znaliśmy dobrze w jego krakowskich czasach, zaprosił nas do Rzymu. Mąż został pierwszym dyrektorem Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej, którego siedzibą był Dom Polski na Via Cassia 1200. W następnym roku musiał zrezygnować z tej funkcji, gdy Ojciec Święty powołał do życia Papieski Instytut do Studiów nad Małżeństwem i Rodziną. Mąż brał udział w spotkaniach profesorów ustalających profil Instytutu i od początku jego działalności aż do emerytury wykładał antropologię filozoficzną. Kierował też Katedrą Karola Wojtyły, ufundowaną przez właściciela Carrefouru. Wszystkie te wydarzenia angażowały nas oboje i koncentrowały nasze zainteresowania na problematyce małżeństwa i rodziny. Staraliśmy się w różnoraki sposób dzielić się nimi z członkami wspólnoty parafialnej królowej Jadwigi.

Wiele jeszcze nasuwa się pytań do pani Ludmiły, ale pojemność naszego pisemka jest bardzo ograniczona, więc bardzo dziękuję za rozmowę.