Środa, 3 Lipca
List do Efezjan 2,19-22.
Bracia: Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga –
zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Chrystus Jezus.
W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię,
w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.
Księga Psalmów 117(116),1.2.
Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.
Ewangelia wg św. Jana 20,24-29.
Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus.
Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!» Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę».
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!»
Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».
Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!»
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».
Św. Tomasz z Villanuevy
Tomasz wydał ten wzniosły okrzyk: „Pan mój i Bóg mój” (J 20,28). To wyznanie wiary, większe niż wcześniejsze niedowierzanie, nie mogło zabrzmieć głośniej: cała treść wiary jest zawarta w tym krótkim okrzyku.
Jaką cudowną przenikliwość miał ten człowiek! Dotyka Człowieka i nazywa Go Bogiem. Dotyka jednego i wierzy w drugiego. Choćby napisał tysiąc książek, nie służyłby Kościołowi tak dobrze. Z jaką jasnością, jaką wiarą i jaką prostotą nazywa Chrystusa Bogiem! Jakże pożyteczne i potrzebne słowo dla Kościoła Bożego! Dzięki nim najgorsze herezje zostały kiedyś wytępione z Kościoła. Piotr został pochwalony za to, że powiedział: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” (Mt 16, 16). Z jeszcze większą jasnością Tomasz woła: „Pan mój i Bóg mój!”. Tym prostym słowem wyznaje dwie natury Chrystusa.
„Uwierzyłeś, Tomaszu, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20,29). Te słowa, bracia, przynoszą nam wielką pociechę. Za każdym razem, gdy mówimy lub wołamy: „Błogosławione oczy, błogosławiony czas, błogosławieni ludzie, którzy mieli szczęście widzieć i kontemplować tak wielkie tajemnice” to prawda, ponieważ Pan powiedział: „Błogosławione oczy, które widzą to, co wy widzicie” (Łk 10,23); ale powiedział też: „Błogosławieni, którzy uwierzyli, a nie widzieli”. Te słowa przynoszą jeszcze większą pociechę; wskazują na większą zasługę. Widzenie daje większą radość; wiara daje większy zaszczyt.
Źródło: http://ewangelia.org/rss/v2/evangelizo_rss-pl.xml
Rok liturgiczny: B/II
