Rozbudowa Krakowa w latach 50-tych rozpoczęła się od Nowej Huty, która miała być przeciwwagą dla starego miasta i jego tradycji a szczególnie dla jego religijności. Nowa Huta mała być miastem bez Boga. W latach 60-tych i 70-tych powstały nowe osiedla takie jak Wzgórza Krzesławickie, Mistrzejowice, Prądnik i Krowodrza. Również na tych Osiedlach nie było kościołów, ani nawet nie było mowy o ich budowie. Według władz komunistycznych społeczeństwo socjalistyczne nie potrzebowało religii.

Kościół Świętej Jadwigi został zaplanowany na rzucie krzyża greckiego o równych ramionach. Ołtarz został usytuowany na przecięciu linii tworzących trójkąty i w ten sposób powstała przed nim przestrzeń amfiteatralna przed nim. Na przecięciach kwadratu umieszczono świetliki zarówno u góry jak i w przecięciach pionowych ścian. Filary podtrzymują strop i dach kościoła.

Już przy Punkcie Katechetycznym powstał Zespół Charytatywny, mający na celu objęcie opieką chorych i niepełnosprawnych. Z pomocą w jego tworzeniu przyszła siostra zakonna ze Zgromadzenia Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej S. Łucja Dziach, która później prowadziła Zespół przez 3 lata.

Właściwie od początku istnienia naszej parafii gromadzili się wokół niej ludzie z różnych krakowskich środowisk kombatanckich. Byli to głównie działacze z organizacji niepodległościowych powojennego podziemia, między innymi z Okręgu Żołnierzy Armii Krajowej Obszaru Lwowskiego im. „Orląt Lwowskich” oraz 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. W nowobudowanej świątyni znaleźli oni godne miejsce dla uczczenia pamięci swoich poległych w walce i pomordowanych przez komunistów towarzyszy broni.

Święta Jadwiga urodziła się 18 lutego 1374 r. jako córka Ludwika, króla Węgier i Polski, oraz Elżbiety Bośniackiej. Po ojcu odziedziczyła tron Polski. W dniu 16 października 1384 r. została koronowana na króla. Miała wtedy 10 lat.