Drodzy Bracia i Siostry,

W sobotę 26 maja 2012 r. w Katedrze na Wawelu 18 młodych mężczyzn przyjęło święcenia prezbiteratu. W najbliższym czasie będą przeżywać swoje msze prymicyjne, zastępować innych księży w ich obowiązkach, prowadzić rekolekcje, by wreszcie podjąć posługę kapłańską w swoich pierwszych parafiach. Ubogacą swoją młodością i gorliwością Krakowskie Prezbiterium. Po nich do święceń prezbiteratu w przyszłym roku przygotowywać się będzie 17 diakonów. Z kolei alumni pierwszego roku przejdą na drugi, pozostawiając miejsce dla tych, którzy się zgłoszą w tym roku do seminarium. Ilu ich będzie, tego nie wiemy. Nie wiemy, ilu młodych ludzi będzie chciało w naszym seminarium rozeznać i upewnić się co do swego powołania. Tym bardziej nie wiemy, ilu z nich przejdzie całą formację i przyjmie święcenia.

Jednak nie chodzi o to, by przewidzieć liczbę tegorocznych kandydatów do seminarium, czy znaleźć właściwe wyjaśnienie dla wzrostu lub spadku liczby alumnów. Wiara podpowiada nam, że to sam Bóg wzbudza każde powołanie w Kościele i to On, komu chce, daje łaskę potrzebną do dania wspaniałomyślnej odpowiedzi. Równocześnie realizm dopowiada, że młody człowiek daje odpowiedź zależną w dużej mierze od sytuacji w domu rodzinnym i w parafii swojego dorastania. Boże powołanie dojrzewa w sercu młodego człowieka, gdy widzi świadectwo wiary rodziców, czy rodzinną parafię jako żywą wspólnotę zaangażowanych wiernych świeckich. Pierwszym seminarium jest dom rodzinny, grupa ministrantów, lektorów czy inna wspólnota formacyjna przy parafii. Odpowiedź na głos powołania będzie zdecydowana i wspaniałomyślna, gdy młody człowiek spotka się z dobrym katechetą, gorliwym kapłanem, mądrym spowiednikiem czy kierownikiem duchowym. Pomocą w odkryciu powołania będą różne działania Kościoła, seminarium, zgromadzeń i ruchów, które ukazują różne możliwości wyboru powołania i tworzą dobry klimat dla podjęcia decyzji na całe życie.

Niezależnie od tego, kim jesteśmy, mamy jeden podstawowy obowiązek w sprawie powołań. Jest nim modlitwa o to, by wielu młodych ludzi usłyszało Boże wezwanie do pójścia za Jezusem. Do wszystkich wierzących są bowiem skierowane słowa Jezusa: „Proście Pana żniwa, aby posłał robotników na żniwo swoje" (Łk 10, 2). Warto sobie uświadomić wpierw wymowę żniw. Jest to krótki i bardzo intensywny czas, w którym trzeba zebrać i zgromadzić tegoroczny plon. Zbiorów nie można rozpocząć ani wcześniej, ani później. Nikt przecież nie będzie gromadził niedojrzałego zboża, ani takiego, które się wysypało, ani tym bardziej zniszczonego przez niepogodę. Dlatego na krótki czas potrzebna jest odpowiednia liczba robotników, którzy zbiorą tegoroczne plony. W podobnie dramatyczny sposób Jezus ukazuje problem powołań w Kościele. Gdy mówi „Proście Pana żniwa", wskazuje równocześnie na ogrom żniwa i zbyt małą liczbę robotników. Owo „żniwo wielkie", to ludzie każdej epoki, potrzebujący odpowiedniej liczby wiernych szafarzy Słowa Bożego i sakramentów. Trzeba więc prosić, by liczba kapłanów w całym Kościele odpowiadała potrzebom wiernych.

W Jezusowej zachęcie do modlitwy odkrywamy kilka ważnych prawd odnośnie powołań w Kościele. Pierwsza, podstawowa, brzmi: Pana jest żniwo i to Pan przede wszystkim troszczy się o potrzebnych robotników. Innymi słowy, to On jest Panem Kościoła i On sam powołuje, kogo chce. Druga prawda uzupełnia pierwszą: Pan powołuje, gdy jest proszony. W ten sposób każde nowe powołanie jest przyjmowane z wdzięcznością jako spełnienie modlitwy wspólnoty wierzących. Kto modli się o powołania, ten wierzy, że dziś w Kościele Chrystus posługuje się wybranymi przez siebie głosicielami Słowa Bożego i szafarzami sakramentów. Po trzecie, Pan Kościoła dzieli się swoją wielką troską ze wszystkimi wierzącymi, gdy zachęca do modlitwy: „Proście Pana żniwa, aby posłał robotników". Po czwarte, żniwa są Pana. Wpierw w tym sensie, że to On najlepiej wie, ilu młodych ludzi potrzeba powołać właśnie teraz i dla określonego Kościoła. On także najlepiej wie, kim mają być powołani, z jakich rodzin, z jaką przeszłością i z jakim rozumieniem Kościoła i kapłaństwa. Naszą sprawą jest prosić, by On powoływał tych, których zechce, i by właśnie oni odpowiedzieli na Jego głos.

Do modlitwy o nowe powołania w Kościele zachęca nas nie tylko ponadczasowe pouczenie Jezusa, ale także miesiąc maj i wydarzenia z nim związane. Od wielu lat w naszej Archidiecezji w tym miesiącu mają miejsce święcenia diakonatu i prezbiteratu. Także w maju zaczynają zgłaszać się do seminarium pierwsi kandydaci. Niektórzy z nich nie dojrzeli do decyzji w ubiegłym roku, inni podjęli studia lub pracę, ale głos powołania przynagla ich teraz jeszcze mocniej. Także nabożeństwa majowe, później czerwcowe, są doskonałą okazją do modlitwy za tych wszystkich młodych ludzi, którzy w tym czasie zadają sobie pytanie o powołanie życiowe i będą podejmować decyzje. Niech naszą modlitwę wspiera wstawiennictwo Maryi, opiekunki powołań kapłańskich. Niech w czerwcu trwa modlitwa o liczne powołania do życia na wzór Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Coraz więcej parafii Archidiecezji Krakowskiej otwiera swoje kościoły na cały dzień lub kilka godzin, by dać możliwość adoracji Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Niech w czasie takiej adoracji nie zabraknie modlitwy o nowe powołania, przede wszystkim kapłańskie. W niektórych parafiach księża proboszczowie organizują spotkania rodziców kapłanów, alumnów i sióstr zakonnych, modląc się z zaproszonymi o wierność powołaniu, o owocne posługiwanie oraz o nowe powołania. Także różne grupy w parafii odkrywają potrzebę stałej modlitwy o świętość kapłanów i przygotowujących się do święceń. Te piękne inicjatywy są godne polecenia i naśladowania.
Waszej modlitwie polecamy nasze seminarium w Krakowie, w którym do kapłaństwa przygotowuje się ponad dwustu młodych ludzi, zarówno dla Archidiecezji Krakowskiej jak i dla Diecezji Bielsko-Żywieckiej. „Znakiem jakości" seminarium są święci i błogosławieni, którzy w nim przygotowywali się do święceń kapłańskich. Z naszego seminarium do chwały ołtarzy zostali wyniesieni: św. Józef Bilczewski, Arcybiskup łaciński Lwowa bł. Piotr Dańkowski, kapłan-męczennik oraz - zapewne najbliższy nam - Ojciec Święty Jan Paweł II. Proszę, abyście się modlili za naszych alumnów, by nie tylko utwierdzali się w swoim powołaniu i gorliwie przygotowywali się do posługiwania w Kościele, ale także pragnęli być świętymi kapłanami, na miarę czasu, w którym żyjemy.

W naszym wołaniu o powołania nie może zabraknąć modlitwy w intencji rodzin. To one stanowią pierwsze seminarium, w którym na całe życie kształtują się podstawowe przymioty ludzkie. To z domu rodzinnego przyszły kapłan wynosi takie postawy jak prawdomówność, uczciwość, pracowitość czy ofiarność. Zauważamy także, że wzrost liczby kandydatów do seminarium, jaki obserwuje się w niektórych krajach, wiąże się z jakością życia rodzin. Kandydaci pochodzą zwykle z domów, w których jest wspólna modlitwa, także na różańcu. Mają za sobą doświadczenie wiary i modlitwy przed Najświętszym Sakramentem. Wielu z nich pochodzi z rodzin wielodzietnych. To dlatego trzeba nam modlić się o dobre rodziny, zwłaszcza za te, w których dojrzewają powołania.

Do modlitwy o powołania przynagla także słowo Boże odczytywane w dzisiejszą Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, zwłaszcza czytanie z Dziejów Apostolskich. Porusza nas posłuszeństwo Apostołów, którzy wiernie wypełniają polecenie Jezusa, by w Wieczerniku trwać na modlitwie wraz z Maryją. Dlatego w dniu Pięćdziesiątnicy zostają napełnieni Duchem Świętym, by odważnie głosić Ewangelię. Bóg jest zawsze wierny swoim obietnicom. Ufamy, że odpowie także na naszą żarliwą i ufną modlitwę, wzbudzając w sercach wielu młodych ludzi pragnienie pójścia za głosem powołania.

Słowa Jezusa skierowane do Apostołów, a zapisane w dzisiejszej Ewangelii, przypominają o posłudze, w której kapłan jest niezastąpiony: „Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane" (J 20, 22-23). Potrzebujemy kapłanów, by w sakramencie pokuty w imieniu Chrystusa przebaczali nam nasze grzechy. Dlatego modlimy się o nowych spowiedników i kierowników duchowych, ale i za tych, którzy już nam posługują w konfesjonale. By nie zabrakło w Kościele szafarzy miłosierdzia i mądrych przewodników duchowych.

Wszystkim zatroskanym o wielką sprawę powołań i o przyszłość Kościoła z serca błogosławię.

+ Stanisław kard. Dziwisz
Metropolita Krakowski