Drodzy Bracia i Siostry,
11 października tego roku, w pięćdziesiątą rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II, uroczyście rozpoczniemy Rok Wiary. Jest to dla chrześcijan szansa, by na nowo odkryć dar wiary, pielęgnować go i dawać o nim świadectwo. Ojciec Święty Benedykt XVI w Motu proprio zapowiadającym „Rok wiary” zachęca nas do refleksji nad naszą wiarą przypominając, że wiara bez uczynków miłosierdzia jest martwa.

1. Rok wiary

Rok wiary, przeżywany z całym Kościołem, jest zaproszeniem do autentycznego nawrócenia do Pana, jedynego Zbawiciela świata. W tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania Bóg objawił nam pełnię swojej miłości, która zbawia i wzywa ludzi do nawrócenia i przemiany życia poprzez odpuszczenie grzechów (por. Dz 5, 31). Według św. Pawła Apostoła miłość Boga wprowadza nas do nowego życia: „Przez chrzest zanurzający nas w śmierć [Chrystusa Jezusa] zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (Rz 6, 4). Dzięki wierze to nowe życie kształtuje całą naszą egzystencję: nasze myśli, uczucia, mentalność i zachowania. Wiara działa przez miłość (por. Ga 5, 6) stając się nowym kryterium życia człowieka (por. Rz 12, 2).

Rok wiary jest więc dobrą okazją do wzmocnienia świadectwa miłosierdzia. Św. Paweł przypomniał w Pierwszym Liście do Koryntian: „Teraz trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość” (1 Kor 13,13). Apostoł Jakub jeszcze mocniej napominał chrześcijan: „Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić? [...] Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie” (Jk 2,14-18).

Drodzy bracia i siostry! Wiara bez miłości nie przynosi owoców, a miłość bez wiary byłaby tylko uczuciem nieustannie poddawanym różnym wątpliwościom. Wiara i miłość potrzebują siebie nawzajem, tak że jedna pomaga drugiej się zrealizować. Wielu chrześcijan poświęca swoje życie z miłością samotnym, znajdującym się na marginesie życia społecznego lub wykluczonym, ponieważ w nich odzwierciedla się oblicze samego Chrystusa. Dzięki wierze możemy rozpoznać w tych, którzy proszą o naszą miłość oblicze zmartwychwstałego Pana. Pan Jezus mówił do swoich uczniów: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). Te słowa Chrystusa są ostrzeżeniem, którego nie wolno zapominać i jednocześnie nieustannym wezwaniem, aby ponownie ofiarować tę miłość, którą On nas pierwszy obdarował. Wiara, która pozwala rozpoznać Chrystusa w potrzebujących jest tą samą Jego miłością, która pobudza, aby spieszyć z pomocą bliźnim, kiedy znajdują się w potrzebie. Umocnieni wiarą, patrzymy z nadzieją na nasze zaangażowanie w świecie, oczekując „nowego nieba i nowej ziemi, w których będzie mieszkała sprawiedliwość” (2P 3, 13; por. Ap 21,1).

2. Wezwanie do czynów miłosierdzia

Drodzy bracia i siostry! Trwający kryzys jeszcze bardziej pogarsza sytuację wielu ubogich rodzin. Zamiast jednak przyłączać się do fali narzekań, wierzący w Boże Miłosierdzie powinni pomagać sobie wzajemnie. O to właśnie prosił bł. Jan Paweł II, wołając o wyobraźnię miłosierdzia, o miłosierdzie czynów.

W ostatnich czasach Kościół pokazywany jest w kontekście sporów o pieniądze. Słyszymy coraz częściej, że „Kościół za mało robi dla ubogich”. A przecież działalność Kościoła od lat obejmuje rozliczne dzieła charytatywne, wśród których na pierwsze miejsce wysuwa się Caritas diecezjalna, pomagająca stale tysiącom osób. Pracownicy Caritas z oddaniem służą chorym, starszym i niepełnosprawnym, bezdomnym, ofiarom przemocy i najuboższym, starając się w nich dostrzegać samego Chrystusa. Tysiące wolontariuszy pomaga potrzebującym w domach dziecka i w zakładach opieki społecznej.

Nowym dziełem Caritas jest zachęcanie do ratowania życia chorych poprzez akcję krwiodawstwa. Pamiętajmy o tym w kontekście słów bł. Jana Pała II: „Oddawać własną krew, dobrowolnie i bezinteresownie to gest o wysokiej wartości moralnej i obywatelskiej. To dar życia...”. Symbolem bezinteresownego daru jest relikwia krwi Ojca Świętego, o którą proszą parafie z całego świata.

Od 19 do 21 października br. przeżywać będziemy ewangelizację Krakowa. Te trzy dni mają ożywić naszą wiarę i pobudzić nas do świadczenia życiem o naszej więzi z Chrystusem. Ewangelizacja Krakowa przyniesie jednak owoce wtedy, gdy otworzymy się na siebie nawzajem, zaczniemy widzieć w sobie braci i siostry w Chrystusie oraz nauczymy się sobie pomagać. Wtedy poczujemy, że Kościół jest naszym wspólnym domem. Oby tak jak w czasach Apostołów chrześcijan rozpoznawano po wzajemnej miłości.

3. Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego

17 sierpnia tego roku przeżywaliśmy rocznicę konsekracji Bazyliki Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach przez bł. Jana Pawła II. Przed dziesięciu laty Papież zawierzył świat Miłosierdziu Bożemu prosząc, „aby orędzie o miłosiernej miłości Boga, które tutaj zostało ogłoszone za pośrednictwem Siostry Faustyny, dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi i napełniało ich serca nadzieją”. Bł. Jan Paweł II modlił się do Boga: „Pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi doświadczyć Twojego miłosierdzia, aby w Tobie, trójjedyny Boże, zawsze odnajdywali źródło nadziei”. Wraz z nim polecajmy Bogu wszystkie dzieła miłosierdzia Archidiecezji krakowskiej za pośrednictwem Maryi, Matki Miłosierdzia.

W naszych parafiach trwa peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego oraz relikwii św. Siostry Faustyny i bł. Jana Pawła II. Spotkanie z Jezusem Miłosiernym przypomina nam o potrzebie dawania świadectwa o Bogu bogatym w miłosierdzie. Pan Jezus nakazywał Siostrze Faustynie „czynić miłosierdzie zawsze i wszędzie”, podpowiadając jej trzy sposoby: słowo, modlitwę i czyn. Są to jakby trzy przestrzenie świadczenia o miłosierdziu: przez słowo pełne nadziei i pociechy, przez modlitwę za naszych braci przeżywających trudności oraz przez czyny miłosierdzia.

Niech owocem peregrynacji będą konkretne dzieła miłosierdzia w postaci pomocy chorym i cierpiącym, bezrobotnym i doświadczającym niedostatku materialnego. Wsłuchując się w słowa modlitwy św. Siostry Faustyny starajmy się, „aby nasze oczy były miłosierne, byśmy nigdy nie podejrzewali i nie sądzili według zewnętrznych pozorów; aby słuch nasz był miłosierny, byśmy skłaniali się do potrzeb bliźnich, by uszy nasze nie były obojętne na bóle i jęki braci; aby język nasz był miłosierny, byśmy nigdy nie mówili ujemnie o bliźnich, ale dla każdego mieli słowo pociechy i przebaczenia; aby ręce nasze były miłosierne i pełne dobrych uczynków, byśmy umieli czynić dobrze bliźniemu, a na siebie przyjmować cięższe i bardziej mozolne prace; aby serce nasze było miłosierne, byśmy współczuli ze wszystkimi cierpieniami bliźnich, byśmy nigdy nie odmówili serca nikomu, nawet tym, którzy nadużywać będą naszej dobroci”.

Święta Siostro Faustyno, módl się za nami. Błogosławiony Janie Pawle II, módl się za nami.

Na czas dawania świadectwa o Bożym Miłosierdziu wszystkim z serca błogosławię

Stanisław Kard. Dziwisz
Metropolita Krakowski

Kraków, 24.09.2012