Babcia to cała instytucja: odbierze z przedszkola, zaprowadzi do szkoły, posiedzi przy chorym i utuli, zabawi zdrowe. Zawsze ma czas i cierpliwość, nie spieszy się i nie irytuje, wszystko zrozumie i pocieszy, przynajmniej tradycyjna babcia. Kieruje się sercem i mądrością życiową, a nie modnym podręcznikiem czy aktualnie panującymi trendami.

Dziadek jest od rozpuszczania wnuków. Przemyci słodycze, których nowocześni rodzice nie dają dzieciom, a dzieci je uwielbiają, jajko z niespodzianką niewiele warte, ale słodkie i z niespodzianką, pozwoli sobie wchodzić na głowę, choć własnym dzieciom nie pozwalał, pójdzie na spacer w najgorszą pogodę, nie bacząc na reumatyzm. Ale też zaprowadzi do szkoły, gdy babcia zajęta jest innym wnukiem. Czy zawsze tak było?

Uczeni twierdzą, że 50 tysięcy lat temu nie było dziadków, bo ludzie żyli krótko. Ale 30 tys. lat temu już byli. Co się stało? Czy Pan Bóg zlitował się nad dziećmi? Wszak Pan Jezus babcię miał, choć Ewangelie nic o tym nie mówią.

Chcąc uhonorować użytecznych seniorów wymyślono najpierw Dzień Babci. W Polsce nastąpiło to z inicjatywy czasopisma Kobieta i Życie w r. 1964. Ustanowiono go na 21 stycznia, a w kilka lat później Dzień Dziadka na 22 stycznia.

Dzieci w przedszkolach i szkołach wykonują z tej okazji własnoręcznie laurki, przygotowują występy, a następnie babcie i dziadkowie zapraszani są na uroczystości. Bardzo to miłe i uczy młodocianych pamiętania o starszych.

W innych krajach również ustanowiono Dzień Babci i Dziadka, na ogół obchodzone w jednym dniu. W tym samym czasie co u nas obchodzony jest w Bułgarii i Brazylii.

W krajach anglosaskich Dzień Dziadka i Dzień Babci są obchodzone łącznie – w Wielkiej Brytanii, w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie świętuje się National Grandparents Day (Narodowy Dzień Dziadków). W Ameryce dzień ten wypada we wrześniu, w pierwszą niedzielę po Święcie Pracy (Labour Day), zaś w Anglii w pierwszą niedzielę października. W USA jest to święto oficjalnie zatwierdzone przez Kongres i prezydenta, ustanowione w 1978 r. przez Jimmy’ego Cartera.

Dzień ten ma swój oficjalny hymn A Song for Grandma and Grandpa (Piosenka dla Babci i Dziadka), a symbolem tego dnia jest niezapominajka. W szkołach, kościołach i domach spokojnej starości organizowane są uroczystości. Święto celebruje się także w gronie rodzinnym przy ogniskach czy grillach. Dzień ten ma za zadanie uświadomić dzieciom, jak wiele zawdzięczają swoim dziadkom. Wnuki są zachęcane do pomocy najstarszym członkom rodziny.

We Francji jest to święto ruchome obchodzone w pierwszą niedzielę marca. Powstało jako rozwinięcie pomysłu na popularną Kawę Babci, czyli Café Grand'Mère. Święto jest okazją do wielu konkursów na najpiękniejsze laurki dla babć, najładniejsze życzenia, wspomnienia o babciach oraz spotkania z babciami przy ciastku i kawie.

We Włoszech święto to zostało ustalone na 2 października, a więc w dzień katolickiego święta Aniołów Stróżów. Czyżby dziadkowie kojarzyli się z aniołami stróżami?

Różne są terminy i formy świętowania, wszędzie jednak chodzi o jedno: aby sprawić radość babciom i dziadkom i docenić ich niepodważalne walory.

K.H.-Sz.