Przychodzimy do Ciebie, Chryste, w ten ostatni wieczór przed wakacjami, aby pobyć chwilę w Twojej obecności, z Twoim ogromem pokoju i w Twojej nieskończonej miłości. Prawdziwej pięknej miłości, którą tylko Ty pojmujesz. Przychodzimy do Ciebie zlęknieni, niepewni, zranieni, może wręcz poharatani, z mnóstwem pytań o jutro, a może bardzo, bardzo osamotnieni… Może część z nas tutaj jest okaleczona przez życie, przez błędy i grzechy, a może właśnie przez miłość, która miała przecież leczyć, a nie ranić. Przytul nas, Jezu, do swojego kochającego, spokojnego serca.

Duchu Święty, Ty, który pobudzasz nas do słuchania i uwielbienia, przyjdź do nas, rozpalaj w nas na nowo ogrom miłości, przebaczenia i moc oczyszczenia. Duchu Prawdy i Miłości, prosimy Cię, bądź z nami.

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał, 
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący. 
Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił,
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym. 
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości, 
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego.

Miłość łaskawa i cierpliwa nie pamięta ilości popełnionych błędów i krzywd, nie określa limitu powrotów. Człowiek posiadający niezachłanną miłość, pozbawioną zazdrości nie niszczy relacji, ale ją buduje, można powiedzieć, umacnia w dążeniu do doskonałości. Miłość nie szuka poklasku to znaczy nie szuka siebie. Nie kocha na pokaz. Nie kocha dlatego, bo mi się to „opłaca”, bo coś z tego będę miała. Kocha, bo nic nie chce w zamian, bo ciągle chce służyć drugiemu, często z ogromnym poświęceniem i ofiarą, często dzieląc cierpienia i kręte drogi naszego życia. Miłości bez krzyża nie znajdziecie, a krzyża bez miłości nie uniesiecie, tak mówił św. Jan Paweł II. Prawdziwa miłość kosztuje. Ona zawsze daje się bezinteresownie innym, nic w zamian nie oczekując. Czasami wykorzystana, czasami niedoceniona – a jednak gotowa ciągle dawać. Bo przecież nie kocha się ze względu na coś, ale pomimo wszystko!

Dlatego prosimy Cię, Jezu, Ty, który posyłasz do nas Ducha Prawdy, który otwiera nasze oczy i serca. Naucz nas wprowadzać tę piękną naukę w życie. Naucz nas, jak przyjmować ten krzyż w miłości. Otwórz nasze oczy, abyśmy potrafili dostrzec te trudne momenty. Otwórz nasze serca, abyśmy potrafili je przyjąć i zapamiętać, że Krzyża bez miłości nie uniesiemy. Proszę otwórz przede mną drzwi, które potrzebują zostać otwarte i zamknij te, które potrzebują wreszcie zostać zamknięte.

Ty sam wiesz czego najbardziej nam trzeba. Daj nam nowe drogi i nowe wejścia, których sami nie jesteśmy w stanie zauważyć.

Nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą. 
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.

We wszystkim pokłada nadzieję – bo przecież miłość to największy sens życia, w czym innym, kochana siostro i kochany bracie, mielibyśmy pokładać tę nadzieję? Skoro to właśnie ona nigdy nie ustaje, góry przenosi i choćby największe skarby tego świata miały z niego zniknąć, choćby skończyła się nasza wiedza i pojmowanie czegokolwiek, to prawdziwej miłości nikt ani nic nie jest w stanie powstrzymać.

Umacniaj nas Boże w tym, że warto kochać. Do tego jesteśmy przecież stworzeni. Nieustannie przypominaj, że kochać to znaczy oddychać, kochać to znaczy istnieć, kochać to znaczy dostrzegać, kochać to znaczy niezliczoną ilość razy przebaczać, nie w naiwny sposób, ale w miłosierny sposób. Kochać to znaczy widzieć i rozumieć więcej.

Weź Boże wszystko to, przez co nie możemy w pełni kochać. Ucz nas, jak mamy kochać czystą i prawdziwą miłością. Prosimy Cię, ogarnij nas swoją niepojętą miłością, uzdrów zranione serca, które może płaczą już od wielu lat, które pragną być pokochane.

Jezu, Boże przenikliwie kochający, nieustannie przebaczający, weź od nas te wszystkie imitacje miłości, kłamstwa miłości, te wszystkie nasze wyobrażenia o miłości, które wcale miłością nie są.

Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą, 
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.
Po części bowiem tylko poznajemy,
po części prorokujemy. 
Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.
Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem, 
wyzbyłem się tego, co dziecięce.
Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz.
Teraz poznaję po części,
wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. 
Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.

Chcesz zmieniać świat? Idź i kochaj! Nic więcej nie potrzeba, by ten świat był bardziej doskonały. Kochaj tak jak potrafisz, tylko kochaj. Tylko i aż tyle chce od ciebie Bóg. Ten świat strasznie potrzebuje ludzi miłujących czystą miłością, wręcz o nią woła. Czerp siły od tego, który w naszym niedoskonałym świecie umie kochać doskonale, od samego Boga. Proś o nią, krzycz o nią! Miłość jest fundamentem pokoju, zgody, jedności. To miłość pomaga przebaczyć i kruszyć nawet najgrubsze mury zła, nienawiści i obojętności.

Bo jeśli Bóg jest miłością, każdy, kto kocha, zna Boga. Nie trzeba niczego więcej, bo trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy: z nich zaś największa jest miłość.

CNK Kaja