To właśnie na jego ręce w dniu 6 kwietnia 1524 roku zdał rządy w diecezji krakowskiej i bardzo liczył, że to właśnie Tomicki stanie się jego następcą.

Piotr Tomicki urodził się w 1464 r. w Tomicach niedaleko Poznania. Wychował się na dworze swojego wujka, Andrzeja z Szamotuł, który zadbał o wykształcenie małego Piotra. Dzięki niemu przyszły biskup ukończył szkołę archikatedralną w Gnieźnie, studia na uniwersytecie w Lipsku oraz w Krakowie. W 1493 r. udał się do Bolonii, gdzie rozpoczął studia na tamtejszej uczelni. Nie ulega wątpliwości, że wuj widział w Piotrze olbrzymi potencjał, piękny geniusz, przez co kazał aplikować umysł do prawa i wymowy, jako pacholęcia zacnego rodu, które miało służyć kiedyś krajowi swemu. I faktycznie, Piotr Tomicki przyćmiewał wszystkich cnotą i rozumem, co znalazło swój wyraz w przyjęciu młodzieńca na dwór kardynała Fryderyka Jagiellończyka, biskupa krakowskiego. Dzięki jego protekcji Piotr otrzymał wiele beneficjów kościelnych – kustodię (diecezję) kielecką i archidiakonat krakowski. Po śmierci biskupa Fryderyka Piotr przeniósł się na dwór ordynariusza poznańskiego, Jana Lubrańskiego, a następnie wrócił do Krakowa, w którym rozpoczął pracę w kancelarii królewskiej na dworze Zygmunta Starego. I przez historyków oceniany jest jako najwybitniejszy mąż stanu Polski doby Zygmuntowskiej.

Okazał się zdolnym i wszechstronnym dyplomatą, docenionym przez monarchę, który w uznaniu zasług na polu polityki międzynarodowej nadał Tomickiemu wiele przywilejów i beneficjów, jak kanonie we Włocławku, Gnieźnie, biskupstwo przemyskie czy urząd podkanclerzego królewskiego, który już piastował do śmierci.

Po śmierci biskupa Jana Lubrańskiego król wskazał jego osobę na stanowisko biskupa poznańskiego, a nominacja ta spotkała się z pozytywną decyzją kapituły katedralnej. Elekcja odbyła się 30 czerwca 1520 r., a uroczysty ingres do katedry św. Piotra i Pawła w lutym 1521 roku. W tym samym niemal czasie przypadł Tomickiemu zaszczyt piastowania funkcji zastępcy biskupa krakowskiego Jana Konarskiego. 6 kwietnia 1524 r. schorowany biskup Jan Konarski zdał na ręce biskupa Piotra Tomickiego najwyższy urząd diecezji krakowskiej, wskazując tym samym właśnie jego jako swojego następcę na tym zaszczytnym urzędzie. Wszystkie te zaszczyty i stanowiska nie zmieniły charakteru biskupa. Przystęp do niego był łatwy, wszystkich podejmował sercem wdzięcznym a hojność jego była niepojęta […] nie odpuszczał nikogo od siebie na sucho i bez pociechy; iż też odchodzili wesoło i wspomożonymi wszyscy, którym on ukazał oblicze swoje (Ludwik Łętowski, Katalog biskupów, prałatów i kanoników krakowskich).

Biskup Piotr Tomicki rządził diecezją krakowską przez jedenaście lat (oficjalnie jako ordynariusz od 6 kwietnia 1524 r.), choć trzeba szczerze powiedzieć, że bliższe jego sercu były sprawy natury ogólnopaństwowej niż lokalnej. Mimo tego zwołał i odbył trzy synody diecezjalne, powiększył liczbę kapituł kolegiackich z 13 do 15 i zwiększył sieć parafii o 5 nowych placówek (w Zembrzycach, Policznej, Modlnicy, Siedlcach, Parczewie). Zmarł 29 października 1535 r., a pochowany został w Katedrze Wawelskiej w kaplicy św. Tomasza z Canterbury.

D.K.
na podstawie:
Krzysztof Rafał Prokop,
Poczet biskupów krakowskich