Jezus wzywając św. Faustynę do modlitwy w godzinę Miłosierdzia, powiedział: Przypominam ci, córko Moja, że ile razy usłyszysz, jak zegar bije trzecią godzinę, zanurzaj się cała w miłosierdziu Moim, uwielbiając i wysławiając je; wzywaj Jego wszechmocy dla świata całego, a szczególnie dla biednych grzeszników, bo w tej chwili zostało na oścież otwarte dla wszelkiej duszy. W godzinie tej uprosisz wszystko dla siebie i dla innych; w tej godzinie stała się łaska dla świata całego – miłosierdzie zwyciężyło sprawiedliwość (Dz. 1572).

Na podstawie powyższego fragmentu można lekkomyślnie twierdzić, że sprawiedliwość Boża została unicestwiona przez Jego miłosierdzie, a więc nasze grzechy nie będą w ogóle karane...

Jest to perfidna pułapka Złego. Trzeba pamiętać, że sprawiedliwy Bóg nie przestaje być miłosiernym Ojcem. Tak samo, jak będąc miłosiernym, nie rezygnuje ze sprawiedliwości. Nie pozwala Mu na to miłość do człowieka. Bóg traktuje nas poważnie. Istota ludzka dla Boga ma zbyt dużą wartość, by jej grzechy traktować pobłażliwie.

Św. Faustyna zapisała w Dzienniczku, że Bóg chce, żeby wszyscy ludzie poznali prawdę o Jego Miłosierdziu. Mało tego – brak wiary w Miłosierdzie wyjątkowo Go rani. Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopokąd się nie zwróci z ufnością do miłosierdzia Mojego. O, jak bardzo Mnie rani niedowierzanie duszy. Taka dusza wyznaje, że jestem święty i sprawiedliwy, a nie wierzy, że jestem miłosierdziem, nie dowierza dobroci Mojej. I szatani wielbią sprawiedliwość Moją, ale nie wierzą w dobroć Moją. Raduje się serce Moje tym tytułem miłosierdzia. Powiedz, że miłosierdzie jest największym przymiotem Boga. Wszystkie dzieła rąk Moich są ukoronowane miłosierdziem (Dz. 300–301). Jezus mówi również, że w sposób szczególnie bolesny dotyka Go nieufność osób duchowych: Nieufność dusz rozdziera wnętrzności Moje. Jeszcze więcej Mnie boli nieufność duszy wybranej. Pomimo niewyczerpanej miłości Mojej – nie dowierzają Mi, nawet śmierć Moja nie wystarcza im. Biada duszy, która ich nadużyje (Dz. 50).

Czas ziemskiego życia, by ostatecznie zasłużyć na wieczność otrzymaliśmy z miłosierdzia Bożego. Nie godzi się zapominać o Bożej sprawiedliwości. Święty o. Pio mówił, że Bóg okazuje nam miłosierdzie do ostatniej chwili. Później czeka na nas tylko Jego sprawiedliwość. Koresponduje to z tym, co Chrystus powiedział do św. Faustyny: Niech pozna ludzkość cała niezgłębione miłosierdzie Moje. Jest to znak na czasy ostateczne, po nim nadejdzie dzień sprawiedliwy. Póki czas niech korzystają z krwi i wody, która dla nich wytrysła (Dz. 848). W innym miejscu dodaje: Zdrój miłosierdzia Mojego został otwarty na oścież włócznią na krzyżu dla wszystkich dusz – nikogo nie wyłączyłem (Dz. 1182). Zob. Dz. 1146. Wskazania Jezusa są czytelne i jasne. Nie możemy zapominać o Bożej sprawiedliwości ani mylić miłosierdzia z pobłażliwością. Bóg jest cierpliwy i przebacza nawet największe grzechy, daje czas na nawrócenie i naprawienie wyrządzonego zła. Przestrzega nas, żeby ocalić od wiecznego potępienia. Czasem czyni to w surowy sposób poprzez bolesne wydarzenia.

Bóg stworzył nas bez naszego udziału. Ale bez naszego udziału nas nie zbawi. Jeżeli chcesz osiągnąć zbawienie, musisz się nawrócić, podjąć nad sobą pracę i zaufać Bożemu miłosierdziu. W przeciwnym razie, pomimo Bożej pomocy, dobroci oraz miłosierdzia – ściągasz na siebie sprawiedliwą karę (zob. Dz. 1448). Jezus dał również poznać, jak bardzo boli Go nasza obojętność wobec Komunii Świętej (zob. Dz. 1447).

Jezus, szanując naszą wolność, nikomu nie narzuca miłosierdzia. Każdy z nas może z niego skorzystać, ale może także je odrzucić. Wybierając miłosierdzie, szczególnie korzystając z jego „trybunału” – podczas spowiedzi – musimy spełnić warunki dla uzyskania przebaczenia i pojednania z Bogiem.

Rzućmy się w przepaść Bożego miłosierdzia. Z pewnością, że nasze grzechy były czerwone jak szkarłat, jak śnieg wybieleją (por. Iz 1,18; Dz. 699). Nie bójmy się z ufnością wypowiadać tych trzech słów: Jezu, ufam Tobie!

P.N.