W naszym kościele jest ona sprawowana od poniedziałku do soboty jako pierwsza msza w danym dniu, o godz. 6:30. W ciemności przedświtu zdążamy ku kościołowi z zapalonymi lampionami w ręku. Msza św. również rozpoczyna się w ciemności, aż do zabrzmienia hymnu Chwała na wysokości Bogu, kiedy to zapalają się wszystkie światła. Jak pisze Zygmunt Gloger „Msza ta ma miejsce przed świtem, symbolizując, iż ziemia cała pozostawała w ciemnościach błędu, gdy Jezus, światłość świata, miał przyjść”. Nazwa roraty pochodzi od pierwszego słowa łacińskiej pieśni na wejście śpiewanej w okresie adwentu – Rorate coeli desuper (Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry).

Przy ołtarzu stoi dodatkowa, dawniej siódma, świeca roratnia, wyższa od innych. Symbolizuje Najświętszą Pannę, która jako gwiazda zaranna, jutrzenka poprzedziła przyjście na świat światła słonecznego, prawdziwej Światłości, naszego Pana Jezusa Chrystusa. Biała lub niebieska kokarda, którą jest przepasana roratka, mówi o niepokalanym poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Zielona gałązka przypomina proroctwo: Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański... (Iz 11,1–2). Ta starotestamentalna przepowiednia mówi o Maryi, na którą zstąpił Duch Święty i ukształtował w Niej ciało Jezusa Chrystusa. Jesse był ojcem Dawida, a z tego rodu pochodziła Matka Boża.

Przed ołtarzem w naszym kościele leży wieniec z czterema świecami oznaczającymi cztery niedziele adwentu. Z upływem kolejnych tygodni podczas rorat zapala się odpowiednią liczbę świec. Świece i lampiony, tak często używane w liturgii adwentowej, wyrażają czuwanie. Nawiązują one do ewangelicznej przypowieści o pannach mądrych i głupich.

Uczestnictwo dzieci w Mszach roratnich wiąże się ze starym zwyczajem podejmowania różnych dobrych postanowień na czas adwentu. Dzieci zapisują te postanowienia na kartkach, składanych następnie przy ołtarzu. Mają one wyrażać wewnętrzne przygotowanie do Bożego Narodzenia i chęć przemiany życia.

Msza roratnia, czyli msza wotywna o Najświętszej Maryi Pannie w okresie adwentu jest śladem dawnego obchodzenia święta Zwiastowania Pańskiego w okresie adwentu – 18 grudnia. W starożytnych i średniowiecznych księgach liturgicznych polecano odprawianie tej mszy o Najświętszej Maryi Pannie w tygodniu poprzedzającym Boże Narodzenie lub nawet przez cały adwent. Tak wyjątkowa obecność Matki Bożej w adwencie ma głęboki sens. Maryja jest mistrzynią adwentowego oczekiwania. Jako córka Izraela, jako Matka Pana Jezusa i jako Matka Kościoła. Z Izraelem czekała na Mesjasza, a kiedy Anioł zwiastował jej, że pocznie i porodzi Syna, Emmanuela, oczekiwała na Życie, które cudownie w niej wzrastało. Razem z Kościołem czeka na przyjście chwalebnego, uwielbionego Chrystusa, a królując w niebie razem z Nim wspiera Kościół w jego oczekiwaniu na ostateczny Dzień Pański.

K.H.-Sz.