Jeśli miałbym jakoś nazwać św. Marka na nowo, powiedziałbym: młodzieniec, który sprzeciwił się chrześcijańskiemu lwu – św. Pawłowi. Dlaczego? O tym poniżej. A na początku trzeba zaznaczyć, iż nim poznaliśmy go z imienia Marek, w Dziejach Apostolskich funkcjonował jako Jan zwany Markiem (Dz 12,12). Kim byli jego rodzice? Gdzie leżała jego ziemia rodzinna? Żył w Palestynie. Ojca nie znamy, za to jego matka, Maria, była wdową pochodzącą z Cypru. Zapewne była osobą zamożną, bo najprawdopodobniej ona była właścicielką Wieczernika, gdzie Chrystus spożył z apostołami ostatnią wieczerzę. Istnieje również przypuszczenie, że Maria, mama Marka była właścicielką ogrodu Getsemani na Górze Oliwnej. Taki pogląd oparty jest na szczególe, o którym żaden z ewangelistów nie wspomina z wyjątkiem Marka, iż w czasie modlitwy Jezusa w Ogrójcu znalazł się w nim pewien młodzieniec. Kiedy usłyszał krzyki tłumu żydów, obudził się i owinięty jedynie prześcieradłem, wybiegł na zewnątrz. Gdy zobaczył, że Jezusa zabierają, zaczął krzyczeć. Wtedy ktoś ze służby świątyni podbiegł do niego, aby go pochwycić, ale on uciekł, zostawiając prześcieradło w rękach pachołka (Mk 14,15).

Nim został ewangelistą, miał szczęście słuchać osobiście Ewangelii z ust dwóch największych: Piotra i Pawła. Prawdopodobnie zaraz po zesłaniu Ducha Świętego św. Piotr udzielił Markowi chrztu, dlatego nazywa go swoim synem (1 P 5,13). Wieczernik służył apostołom za dom schronienia po śmierci Chrystusa Pana. Tam właśnie udał się książę apostołów zaraz po swoim cudownym uwolnieniu przez anioła z więzienia (Dz 12,11–17).

Kiedy w roku 44 św. Paweł i św. Barnaba przybyli do św. Piotra z jałmużną dla Kościoła w Jerozolimie, znaleźli św. Piotra i św. Jakuba w Wieczerniku. Barnaba był krewnym Marka. Ten zaś towarzyszył Barnabie i Pawłowi w podróży do Antiochii, a potem w pierwszej podróży na Cypr. Kiedy zaś Paweł chciał iść w głąb Małej Azji przez wysokie góry Taurus, Marek się sprzeciwił, co bardzo rozgniewało Apostoła narodów. Marek nie czuł się zdolny ponosić trudów tak uciążliwej pieszej wyprawy i dlatego w roku 49 w Perge zawrócił (Dz 12,25; 13,13). Oto moment, w którym młody uczeń apostolski – Marek – sprzeciwia się nawróconemu Lwu ewangelicznemu – Pawłowi z Tarsu. To znajdzie swoje odbicie na dalszej znajomości. Gdy bowiem Paweł wybierał się z Barnabą w swą drugą podróż apostolską, Barnaba chciał zabrać ze sobą Marka, ale Apostoł narodów nie zgodził się na to.

Wtedy Barnaba opuścił Pawła. Razem z Markiem udali się na Cypr. Była to wyspa rodzinna Barnaby (Dz 15,35–40).

Czasy przemijają, ludzie również; w kilkanaście lat potem, w roku 61, ponownie Marek stanie przy Pawle w Rzymie. Pisze o tym sam Apostoł w Liście do Kolosan i do Filemona (Kol 4,10; Flm 24). Możliwe, że Marek wybierał się wtedy, wysłany przez św. Pawła, do wspomnianych adresatów, gdyż Apostoł narodów żąda dla niego gościnnego przyjęcia. W Liście św. Pawła do Tymoteusza Paweł prosi, aby przybył do niego także Marek, jest mu bowiem przydatny do posługiwania (2 Tm 4,1).

Na tym urywają się wszelkie historyczne wiadomości o św. Marku. Nie wiemy nic pewnego o jego dalszych losach. Według tradycji miał być założycielem gminy chrześcijańskiej w Aleksandrii i jej pierwszym biskupem. Tam również miał ponieść śmierć męczeńską za panowania cesarza Nerona. Inni przesuwają datę jego śmierci do czasów cesarza Trajana (98–117). Odnośnie do męczeństwa św. Marka nie mamy żadnych danych. Zastanawia to, że o męczeńskiej śmierci Marka nic nie wie św. Hieronim. Tym większe zastrzeżenie budzi legenda, według której Marek miał głosić Ewangelię w Akwilei, a nawet w Lorch (Austria).

Największą zasługą św. Marka jest to, że zostawił nam napisany zwięzły opis życia i nauki Jezusa. Jego Ewangelia miała być wiernym echem katechezy św. Piotra. Marek napisał ją przed rokiem 62, w którym ukazała się Ewangelia według św. Łukasza. Tekst Markowy mógł więc powstać w latach 50–60. Święty Marek znał doskonale język aramejski i grecki. Ewangelię swoją pisał nie dla żydów, gdyż często tłumaczy słowa aramejskie na język grecki (Mk 5,4; 14,36; 15,22). Tłumaczy również zwyczaje żydowskie (Mk 7,1–23; 14,12). Ewangelię swoją pisał zapewne w Rzymie, gdyż przypomina znanych w Rzymie gminie chrześcijańskiej: Aleksandra i Rufusa (Mk 15,21) jako pośrednich świadków męki Pańskiej.

Święty Marek jest patronem pisarzy, notariuszy, murarzy, koszykarzy i szklarzy oraz miast: Bergamo, Wenecji, a także Albanii. Dla nas zaś największe znaczenie ma, iż jest patronem naszego Księdza Proboszcza.

ks. M.Cz.
na podstawie: brewiarz.pl

Księdzu Proboszczowi z okazji imienin składamy życzenia błogosławieństwa Bożego, wszelkich potrzebnych łask, opieki Matki Najświętszej, darów i owoców Ducha Świętego, a zwłaszcza cierpliwości, wdzięcznych parafian i radości z bycia proboszczem parafii krowoderskiej.