To właśnie ten okres uznaje się za czas rozwoju tego gatunku instrumentalnego. Dziś po każdej Mszy świętej usłyszymy Passacaglię g-moll Georga Friedricha Händla, która jest częścią całej Suity, a początkowo napisana była na klawesyn. Ze względu na wyjątkowość utworu powstało wiele opracowań na różne instrumenty, w tym na organy. Passacaglia jako forma to utwór wariacyjny, który składa się z tematu i kolejnych wariacji na jego temat. Często jest on zawarty w basie, czego przykładem jest słynna Passacaglia c-moll Jana Sebastiana Bacha, Passacaglia d-moll Dietricha Buxtehudego czy też romantyczna Passacaglia d-moll Maxa Regera. W większości przypadków forma jest utrzymana w tonacji mollowej, przepełniona dramaturgią, o wzniosłym charakterze. Faktura jest często akordowa, a tempo wolne, jednak przechodząc przez kolejne wariacje można zauważyć figuracje i skomplikowane technicznie przeprowadzenia.

P.K.