Święto Bożego Narodzenia koncentruje się na uniżeniu Syna Bożego, podkreślając ziemskie narodziny Słowa Bożego. Epifania akcentuje Boską wielkość Nowonarodzonego, który pragnie swą miłością zbawczą ogarnąć nie tylko naród wybrany, ale wszystkich ludzi (J 3,16–17). Kluczem do zrozumienia tego święta jest 2. rozdział Ewangelii św. Mateusza, który mówi o Mędrcach przybywających do Betlejem, aby złożyć hołd Jezusowi. Mędrców nazywa się Królami w związku z proroctwami Starego Testamentu (Ps 72,10–11; Iz 60,3.6). Wymienia się ich najczęściej trzech ze względu na trzy dary, o których wspomina Ewangelia i których symbolikę wyjaśnił w II w. św. Ireneusz z Lyonu: złoto ofiarowane Jezusowi jako królowi, kadzidło jako Bogu i mirrę jako człowiekowi, zapowiadającą Jego śmierć. Pokłon Mędrców ze Wschodu złożony Dziecięciu Jezus symbolizuje pokłon świata pogan, wszystkich ludzi, którzy klękają przed Bogiem Wcielonym.

Chrystus objawiał się na różne sposoby; Mędrcom ukazał gwiazdę (Mt 2,2). Uroczystość Objawienia Pańskiego uczy więc, że chrześcijanie, podobnie jak Mędrcy, którzy powrócili do domu inną drogą (Mt 2,12), winni po spotkaniu Zbawiciela rozpocząć nowe życie; doświadczywszy Jego miłującej obecności, w sposób mądry objawiać ją światu. Jak Mędrcy winni składać duchowe dary: złota swej ludzkiej wolności (Ga 5, 13–24), kadzidła codziennej modlitwy (1 Tes 5,17) oraz mirry – czyli trudu bycia na co dzień dla Boga (Rz 12,1–2). Na tej drodze towarzyszy wszystkim poszukującym Słowo Boże, porównywane przez Ojców Kościoła do blasku gwiazdy prowadzącej do poznania prawdy (2 Tm 14–17). 

Od XV/XVI w. w kościołach święci się w tym dniu kadzidło i kredę. Kredą oznaczamy drzwi na znak, że mieszkający za nimi chrześcijanie na wzór Mędrców przyjęli narodzonego Jezusa jako swojego Boga i Króla. Zwyczaj ten nawiązuje także do Księgi Wyjścia, która mówi, że Izraelici znaczyli drzwi i progi domów krwią baranka, aby Pan nie pozwolił wejść niszczycielowi do wnętrza (Wj 12,21-28). Piszemy na drzwiach litery K(C)+M+B, które odczytuje się jako prośbę o błogosławieństwo: łac. Christus mansionem benedicat, czyli Niech Chrystus błogosławi dom; popularnie uważa się, że są to pierwsze litery imion królów. Palimy kadzidło, co oznacza, że dom jest miejscem modlitwy, która wznosi się do nieba jak dym kadzidła. W ten sposób wyznajemy naszą wiarę.

W naszej parafii kadzidło i kredę przygotowują dziewczęta ze scholi dziecięcej, a ofiary przeznaczone są na ich wyjazd wakacyjny.

W dawnej Polsce dzieci chodziły po domach z gwiazdą i śpiewem kolęd, otrzymując od gospodyni szczodraki, czyli rogale. Śpiewało się kolędy o Trzech Królach. Czas od Bożego Narodzenia do Trzech Króli uważano tak dalece za święty, że nie wykonywano w nim żadnych ciężkich prac, np. młocki, mielenia ziarna na żarnach, kobiety nawet przerywały przędzenie. W naszej parafii w wieczór Trzech Króli chór parafialny śpiewa kolędy w sali teatralnej.

W liturgii Uroczystości Objawienia Pańskiego słyszymy: Dzisiaj Chrystus objawił się jako Zbawiciel. Dlatego nie świętujemy jedynie przeszłego faktu. Czcimy narodzonego ponad 2000 lat temu Chrystusa, który objawił się człowiekowi i nadal mu się objawia każdego dnia, wzywając go do wiary.

K.H.-Sz.