Od 2004 roku w Polsce zgodnie z dekretem watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów uroczystość przypada na VII Niedzielę Wielkanocną. Zmiana argumentowana była chęcią umożliwienia udziału wiernym w uroczystości w większej liczbie.

Przekazy ewangeliczne są zgodne, że Jezus 40 dni od Zmartwychwstania z ciałem i duszą wstąpił do nieba. Tradycja Kościoła Katolickiego we Wniebowstąpieniu Pańskim widzi dopełnienie dzieła krzyża jak i wyniesienie natury ludzkiej ponad wszelkie stworzenie.

Określenie Wniebowstąpienie Pańskie pochodzi z Łukaszowego opisu w Dziejach Apostolskich: Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba”. Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej (Dz 1,9–12).

Święty Augustyn w IV wieku mówił: Zmartwychwstanie Pańskie jest naszą nadzieją. Wniebowstąpienie jest naszym uwielbieniem. W dzień swego narodzenia Pan dał świadectwo, że jest prawdziwym człowiekiem. W dzień swego wniebowstąpienia dał świadectwo, że jest Bogiem prawdziwym. Po grobie – niebo, po krzyżu – tron. W poczet nieśmiertelnych zostaje wprowadzona natura śmiertelna. Na tron niebieski zostaje posadzone ziemskie ciało.

Łacińska nazwa uroczystości – Ascensio podkreśla, że Jezus wstąpił do nieba samodzielnie. Jest On jedyną osobą, która tego dokonała. Dlatego w przypadku Maryi mówimy o wniebowzięciu. Tydzień po Niedzieli Wniebowstąpienia celebrować będziemy Zesłanie Ducha Świętego, jest to koniec okresu Wielkanocy.

P.N.