1. Św. Perpetua (przełom II/III w.). Święta poniosła męczeństwo w roku 203. Dzięki niej wiemy, że pierwsi chrześcijanie wierzyli w czyściec i w rolę modlitwy za zmarłych. Tuż przed śmiercią opowiedziała o duchowym doświadczeniu, jakie przeżyła w więzieniu: W nocy miałam widzenie, w którym ujrzałam, jak mój brat wychodzi z jakiegoś ciemnego miejsca, gdzie było mnóstwo rozpalonych i spragnionych osób, odzianych w brudne szaty i bardzo bladych. Na twarzy miał taką ranę, jak w momencie śmierci. Nieopodal miejsca, gdzie się znajdował, stał kubeł pełen wody, ale mój brat pomimo swoich wysiłków, by zaczerpnąć wody, nie był w stanie dosięgnąć brzegu. Innego dnia miałam takie oto widzenie: Ujrzałam to samo miejsce, które widziałam poprzednio, ale tym razem brat był obmyty, dobrze odziany, rozbawiony – w miejscu rany na twarzy pojawiła się blizna, a brzeg kubła sięgał mu do pępka i pił bez przerwy; wtedy się obudziłam i zrozumiałam, że został uwolniony od kary.

2. Św. Brygida Szwedzka (1303–1373). Pewnego dnia święta w mistycznym widzeniu ujrzała czyściec i usłyszała głos anioła, który pocieszał dusze i powtarzał: Szczęśliwy ten, kto jeszcze za życia wspomaga dobrymi uczynkami dusze czyśćcowe, ponieważ sprawiedliwość Boża domaga się, by pozbawione pomocy żywych zostały oczyszczone w ogniu. Dochodziły do jej uszu inne głosy, które mówiły: Niech będą dzięki tym, którzy przynoszą nam ulgę w naszych cierpieniach: Twa władza jest nieskończona, Panie – odpłać stokrotnie naszym dobroczyńcom, którzy skracają naszą drogę do bram Twej Boskiej światłości.

3. Św. Katarzyna ze Sieny (1347–1380). Św. Katarzyna, obdarzona stygmatami na znak jej całkowitego zjednoczenia z Ukrzyżowanym przekazuje to, co usłyszała od Jezusa na temat czyśćca: Kiedy przyjrzysz się czyśćcowi, dostrzeżesz tam moją słodką i niezmierzoną Opatrzność wobec mizernych dusz, które straciły czas i teraz, oddzielone od ciała, nie mają już czasu, by zdobyć zasługi. Dozwoliłem im, aby za waszym pośrednictwem, was, którzy jeszcze trwacie przy życiu i macie sposobność do dobrych uczynków, poprzez jałmużnę, nabożeństwa, post oraz modlitwy odprawiane w stanie łaski uświęcającej z ufnością w moje Miłosierdzie, mógł być skrócony okres ich kary.

4. Św. Franciszka Rzymianka (1384–1440). W licznych wizjach, jakich doświadczyła święta, ujrzała zarówno raj jak i piekło, jak również czyściec. Opisuje to ostatnie miejsce jako „królestwo boleści” podzielone na trzy części: górną, przeznaczoną dla dusz, które odbywają karę za swoje uchybienia, one nie mogą oglądać Boga – cierpią również lżejsze kary za mniejsze winy, tutaj czyściec polega na nieustannej tęsknocie za Bogiem i ujrzeniem Go w chwale. W środkowej części czyśćca cierpią dusze pokutujące za cięższe przewinienia. Trzecia część to najniższa, znajduje się bardzo blisko piekła i jest tam mnóstwo przeszywającego do szpiku kości ognia, który różni się od piekielnego tym, że oczyszcza i uświęca. Każda z tych części dzieli się na różne regiony w zależności od win i kar w nich odbywających. Według Franciszki Rzymianki Bóg przyjmuje modlitwy i uczynki zadośćuczynienia lub pokuty tych, którzy ofiarowują je w intencji wybranej duszy, chyba że istnieje jakiś konkretny powód ku temu, by nie mogła ona odnieść z nich pożytku.

Druga część artykułu dostępna jest TUTAJ.

oprac. Ł.K.