Apostolat Margaretka, który powstał w Kanadzie, jest – jak twierdzi bp Raymond Saint-Gelais – niespodzianką Ducha Świętego. Istotą tego apostolatu jest codzienna modlitwa za konkretnego kapłana. Nazwa pochodzi od imienia Margaret 0’Donnell, która swoją chorobę przyjęła jako powołanie i ofiarowała za kapłanów. Zmarła w Wielki Piątek w wieku 40 lat, całkowicie sparaliżowana.

Modlitwa w margaretkach jest odpowiedzią na prośbę Maryi: Módlcie się za swoich pasterzy, aby zawsze mieli ku wam miłość, jaką Syn mój miał i okazał ją oddając swoje życie za zbawienie wasze. (…) Zaufajcie swoim pasterzom tak jak mój Syn im zaufał, kiedy ich wybierał. (…) Przez wzgląd na Jezusa, przez wzgląd na mojego Syna, kochajcie tych, których On powołał.

Maryja, Matka Chrystusa, Najwyższego Kapłana, jest też Matką kapłanów, których nazywa swoimi umiłowanymi synami i otacza macierzyńską miłością wspierając w realizacji ich powołania.

W maju, miesiącu szczególnie poświęconym Maryi, razem z nią módlmy się za tych, których Chrystus obdarzył łaską kapłaństwa i którzy oddają swoje życie w służbie nam, w trosce o nasze nawrócenie i zbawienie. Nie potrzebują naszego osądu i krytyki, ale naszej modlitwy, życzliwości, wiernej miłości braterskiej, która wyraża się w wytrwałym wspieraniu ich na trudnej drodze powołania.

Margaretkę tworzy 7 osób (lub rodzin), z których każda przyjmuje na siebie obowiązek wieczystej modlitwy za konkretnego kapłana w wyznaczonym dla niej jednym dniu tygodnia. Forma modlitwy jest dowolna: różaniec, koronka do Miłosierdzia Bożego, tzw. koronka pokoju z Medziugorja, inna modlitwa uzgodniona przez całą siódemkę. Każdy uczestnik margaretki składa przyrzeczenie, że do końca swojego życia – a nie życia kapłana – będzie się za niego modlić. Jeżeli ktoś z margaretki umrze wcześniej niż kapłan, istnieje możliwość zastąpienia tej osoby przez inną. Jeżeli kapłan umrze wcześniej, nie przestajemy za niego się modlić. Poświęcając zaledwie kilkanaście minut raz w tygodniu możesz uczynić tak wiele dla kapłana i ludzi, którym służy – a więc dla całego Kościoła.

Jeśli czujesz, że Duch Święty zachęca Cię do modlitwy za kapłanów, wrzuć do skrzyneczki umieszczonej obok figury św. Antoniego w naszym kościele karteczkę ze swoim imieniem i numerem telefonu oraz ewentualnie imieniem księdza, za którego chcesz się modlić. Zgłoszenia zbieramy do końca maja, potem zadzwonimy do Ciebie, by umówić się na spotkanie w parafii i stworzyć margaretkę.

A oto, co o modlitwie w apostolacie myślą księża z naszej parafii otoczeni już modlitwą margaretek…

Margaretka to piękny i bardzo pasujący symbol tej modlitewnej inicjatywy za kapłanów. Jest prosta, skromna, niepozorna, ale w tym wszystkim wyjątkowa i ujmująca. Cicha i skromna pomoc modlitewna dla konkretnego kapłana jest całkowicie niewidoczna, może nie przez wszystkich doceniana, ale ma ogromną siłę i wspiera w najtrudniejszych chwilach. Zawsze, gdy przy różnych okazjach w ciągu roku, czy to są imieniny, urodziny czy dzień kapłański, podchodzi kilka pań ze skromnymi kwiatami i słowami: jesteśmy księdza margaretką, uśmiecham się i wzruszam. Bo uświadamiam sobie wtedy, że nikt z nas, ani ja, ani te miłe panie, nie zdajemy sobie nawet sprawy, jak ważną rolę one pełnią. I myślę wtedy, jak wiele razy, w najtrudniejszych chwilach kapłańskich zmagań, gdy udało mi się wyjść obronną ręką z różnych potrzasków i zasadzek zła, siłą utrzymującą mnie po jasnej stronie dobra jest ich skromna i systematyczna modlitwa. Dziękuję moim margaretkom za piękno wiernego i skromnego świadectwa i za modlitewną ochronę przed słabością. Liczę na waszą pomoc nadal… (ks. Marek).

Jest dla mnie wielkim zaszczytem fakt, że w zapleczu duchowym znalazły się wielkodusznie aż trzy „kwiaty” Apostolatu Margaretka – dwadzieścia kobiet i jeden mężczyzna, którzy systematycznie wspierają mnie na drodze kapłańskiej posługi przez modlitwę, ofiarę swojego cierpienia oraz daru konkretnego dnia tygodnia. Ponadto pamiętają oni o mnie szczególnie w Wielki Czwartek, w rocznicę święceń kapłańskich oraz w dniu imienin. Pierwsza wspólnota towarzyszy mi od ponad dwudziestu lat, kolejne od 2019 i 2021 roku. Z jednej strony odczytuję to jako przejaw troski o duszpasterza, a zarazem odpowiedzialności za własną wiarę i za własne życie religijne. Z drugiej natomiast strony jest to wyraz wdzięczności za człowieka powołanego przez Pana Boga do służby w Kościele, któremu powierzył On dwa najcenniejsze na tym świecie skarby – dar Eucharystii i moc rozgrzeszania. Tylko Pan Bóg jeden wie, ile łask wyprosiły mi margaretki i przed jakim złem mnie ochroniły… za co jestem niezmiernie wdzięczny tym moim dodatkowym niejako aniołom (ks. Stanisław).

Mam świadomość, że jako kapłan Jezusa Chrystusa mam szczególne zadanie wobec innych. Dociera do mnie po wielu już latach posługi, że ciągle jestem kruchy. Wsparcie modlitewne, czyli orędownictwo przed Bogiem jest najprostszym znakiem, że kogoś kochamy. I ja go doświadczam. Kruchość nie staje się przeszkodą. Dlatego dziękuję zespołom osób, które nazywamy margaretkami, za ich ustawiczną modlitwę za mnie o wierność powołaniu kapłańskiemu. Świadomość, że ktoś codziennie się za mnie modli regeneruje moje zmęczenie niepowodzeniami czy trudnymi decyzjami. Jeszcze bardziej mobilizuje do służby, do osobistej modlitwy, do uśmiechu. Bardzo dziękuję Bogu za wszystkich, którzy stale, cyklicznie i konsekwentnie wznoszą swe serca i ręce za pewnego kapłana Jezusa Chrystusa (ks. Mirosław).

I.K